Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ούτε την εποχή που έλιωναν οι πάγοι (περίοδος Χρουτσόφ) ούτε επί στασιμότητας (περίοδος Μπρέζνιεφ) ούτε επί Περεστρόικας (περίοδος Γκορμπατσόφ). Ούτε καν στις αρχές του 21ου αιώνα. Αυτό συμβαίνει εδώ και τώρα. Μη μένετε σιωπηροί».

Με αυτά τα παθιασμένα λόγια προσπαθούσε, τον Οκτώβριο του 2020, το Συμβούλιο Υπεράσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Αγίας Πετρούπολης να ξεσηκώσει τους Ρώσους πολίτες και να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Τότε το θέμα ήταν η υπεράσπιση του φυλακισμένου ιστορικού Γιούρι Ντμίτριεφ, που είχε αφιερώσει τη ζωή του καταρτίζοντας μια λίστα με 40.000 ονόματα ανθρώπων που εκτοπίσθηκαν και εκτελέσθηκαν επί Στάλιν στην Καρελία (ρωσική περιοχή στα σύνορα με τη Φινλανδία).

Πρόκειται για ένα μικρό μόνο παράδειγμα των διώξεων που υφίσταντο και υφίστανται ακόμα οι αντιφρονούντες στη Ρωσία. Και αν ο Ντμίτριεφ δεν είναι και τόσο γνωστός στο παγκόσμιο κοινό, ο Αλεξέι Ναβάλνι είναι. Μία από τις πλέον ηγετικές μορφές της ρωσικής αντιπολίτευσης, που διώχθηκε, βασανίστηκε, δηλητηριάστηκε και τώρα εκτίει ποινή φυλάκισης σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Ρωσία. Η περίπτωση Ναβάλνι, όπως και η περίπτωση Ντμίτριεφ, αποδεικνύει πόσο δύσκολο, πόσο επώδυνο και πόσο επικίνδυνο είναι κάποιος να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι στο καθεστώς Πούτιν.

Ολοι αυτοί λοιπόν οι χιλιάδες Ρώσοι πολίτες που διαδηλώνουν κατά του Πούτιν μέσα στην ίδια τους τη χώρα, που αψηφούν τον κίνδυνο φυλάκισης και κατεβαίνουν σε διαμαρτυρίες, υπογράφουν ψηφίσματα και μιλούν ανοικτά με το όνομα και το επώνυμό τους κατά του πολέμου στην Ουκρανία, είναι πραγματικοί ήρωες. «Ο Πούτιν δεν είναι η Ρωσία», ήταν το μήνυμα που έστειλε ο Ναβάλνι μέσα από τη φυλακή, ζητώντας από τους συμπατριώτες του να συμμετάσχουν σε μαζικές πορείες. Το ίδιο ακριβώς μήνυμα είχε στείλει και όταν του απονεμήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το βραβείο Ζαχάροφ: «Κανείς δεν τολμά να ταυτίσει τη Ρωσία με το καθεστώς του Πούτιν».

Ας μην μας επιπλήττει άλλο λοιπόν η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, και ας μην ανησυχεί για την αντοχή των «αιώνιων δεσμών που συνδέουν τους λαούς της Ρωσίας και της Ελλάδας». Φυσικά και θα αντέξουν, διότι άλλο η χώρα και άλλο η ηγεσία της.