Η κουζίνα το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου είναι τμήμα της γιορτής. Θυμάμαι μια ιστορία που διηγείτο ο Θόδωρος Πάγκαλος. Ο οποίος κάποιο Πάσχα στην Ελβετία ήθελε να μαγειρέψει μαγειρίτσα. Πήγε στον χασάπη και ζήτησε εντόσθια. Ο χασάπης, έκπληκτος μπροστά στον… πρωτογονισμό, τον ρώτησε από ποιο μέρος είναι. Ο Πάγκαλος απάντησε «Τούρκος». Αλλωστε ο Ελβετός δεν επρόκειτο να καταλάβει πώς μπορεί να συνδυασθεί μια σούπα με εντόσθια με την εθνική συνείδηση ενός έθνους.

Το Πάσχα, περισσότερο από θρησκευτική, είναι μια εθνική εορτή. Εκτός Ελλάδας διατηρεί τους δεσμούς του απόδημου ελληνισμού με την πατρίδα. Εντός Ελλάδας, από το αβγό που ο Ελληνας μαθαίνει να το τσουγκρίζει παιδί, μέχρι την έξοδο στην εκκλησία και το σημάδι του Σταυρού με τον καπνό του κεριού που θα φυλάξει το σπίτι ολόκληρο τον χρόνο, το Πάσχα αποτελείται από σειρά τελετών που διατηρούν την κοινή ταυτότητα του έθνους.

Για παράδειγμα, το «Χρόνια Πολλά». Μια ενοχική ευχή που προσπαθεί να αφαιρέσει κάθε ιδιαιτερότητα από το Πάσχα, κάνοντας κάτι σαν γενέθλια ή ονομαστική εορτή. Οι διαμαρτυρίες για τις ενοχλητικές καμπάνες των εκκλησιών. Η «αποκάλυψη» ότι το Αγιο Φως δεν ανάβει μόνο του σε συνδυασμό με τις ερωτήσεις για το κόστος να μεταφερθεί αεροπορικά από την Ιερουσαλήμ. Το Πάσχα είναι στόχος μιας ελίτ επειδή δεν τους ανήκει. Και ό,τι δεν τους ανήκει πρέπει να απαξιωθεί, λοιδορηθεί και συν τω χρόνω καταργηθεί. Οχι σαν θρησκευτική εορτή -που πρέπει να πω ότι δεν είμαι θρήσκος- αλλά σαν σημαντική τελετή. Ιδιαίτερα για τους Ελληνες του εξωτερικού που -όπως έχω γράψει- η πασχαλιάτικη βραδινή επίσκεψη στην εκκλησία μπορεί και να είναι ο τελευταίος κρίκος σύνδεσης με την Ελλάδα.

Η ελίτ περίμενε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάνει την Ελλάδα «μοντέρνα». Θα φέρνει το Αγιο Φως με… delivery, θα αδιαφορήσει για τις παραδόσεις και θα αποσυνδέσει το κράτος από την Εκκλησία. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Το Πάσχα παραμένει αυτό που οι Ελληνες και πριν από 100 χρόνια θα αναγνώριζαν.

ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΑ… ΝΤΕΛΙΒΕΡΙ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Μια παλιά φράση έλεγε «Με τα λεφτά μου και την κυρά μου». Στις μέρες μας η φράση πήγε να γίνει «Με τα λεφτά μου και τη μαμά μου», αφού άντρες, γυναίκες και ό,τι άλλο μπορούσε να παραγγέλνει παιδιά στις παρένθετες. Φτάνει να είχε τα φράγκα, που τελευταία τιμή, που είχε πληρώσει γνωστή μου, ήταν εξήντα χιλιάδες ευρώ. Επειδή κάποιοι… ποταμίσιοι άρχισαν να φωνάζουν ότι έτσι η κυβέρνηση δείχνει τον ανάλγητο συντηρητικό της χαρακτήρα, ισχύει το εντελώς αντίθετο. Το νομοσχέδιο του Γιώργου Φλωρίδη βάζει φρένο στο τράφικινγκ τύπου… «προσεχώς Βουλγάρες», σε μπαρ το οποίο διαφήμιζε υποψήφιες μαμάδες προς ενοικίαση.

Η δημοκρατία επιτρέπει ορισμένα πράγματα μόνο όταν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Πρέπει να είναι, όμως, προσεκτική στις περιπτώσεις που οι λύσεις εμπλέκουν το χρήμα με το σώμα. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να δημιουργηθεί αγορά νεφρών, αλλά δεν μπορεί να απαγορευθεί και η μεταμόσχευσή τους όταν το δικαστήριο αποφασίσει ότι η πράξη δεν είναι προϊόν συνδιαλλαγής. Μπορώ να αντιληφθώ το δικαστήριο να κάνει τα στραβά μάτια σε περιπτώσεις που ένας ομοφυλόφιλος ή ζευγάρι αποφασίσει να υιοθετήσει ένα παιδί, αλλά όχι και να νομιμοποιήσει τη δημιουργία αγοράς που αυτές που βαριούνται να μείνουν έγκυοι ή τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια θα παραγγέλνουν παιδιά στα ντελίβερι της φτώχειας.

Γιατί η Ομάδα Αλήθειας ενοχλεί την Αριστερά

Η Αριστερά δεν μπορούσε να συγχωρήσει την Ομάδα Αλήθειας όχι γιατί στήριζε τη Ν.Δ., αλλά επειδή η στήριξη ήταν ευφυής. Η Αριστερά ζει με τα στερεότυπα. Αντικείμενα του χιούμορ είναι οι φραγκάτοι, οι μπάτσοι, οι κυρ Παντελήδες και η Αγία Ελληνική Οικογένεια. Τους οποίους δεν έχει πρόβλημα να ξεσκίζει. Οταν, όμως, η Ομάδα Αλήθειας βγάζει παλιές ομιλίες των ταξικών ηρώων που τους δείχνει να κάνουν περιποιημένες κυβιστήσεις ανά τακτά διαστήματα, η Αριστερά τρελαίνεται. Ακόμα πιο πολύ όταν αυτός έχει βγει από τον χώρο της, όπως ο Αρκάς, και κάνει πλάκα με τους ιδεολόγους που ταΐζουν σανό τον κόσμο.

Η Ομάδα Αλήθειας μπορεί να μην έκανε χιούμορ. Χιούμορ χωρίς αυτοσαρκασμό δεν υπάρχει. Αλλά δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν μισοκακόμοιρη, δεν ήταν καταγγελτική. Η Ομάδα Αλήθειας δεν είναι «συλλογική συντακτική ομάδα», δεν περπάτησε στους δρόμους της Γένοβας, δεν είναι δρακογενιά που έφτασε η ώρα της και θα κάνει τη γη να τρέμει.

Κυρίως όμως η Ομάδα Αλήθειας αμφισβήτησε την παντοκρατορία της Αριστεράς στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Επρεπε να το πληρώσει. Η «αποκάλυψη» ότι η Ομάδα Αλήθειας αποτελείται από άτομα με όνομα και επίθετο και όχι από ρωσικά bots δεν πρόκειται να την κάνει να σταματήσει.