Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Μια τουαλέτα για παράδειγμα. Ποσο μπορεί να κοστίζει ώστε ολόκληρη Ευελπίδων να μην έχει ούτε μία αναπηρική τουαλέτα; Αλλά θα πείτε, ούτε οι ανελκυστήρες λειτουργούν ούτε διερμηνείς υπάρχουν σε συστηματική βάση για να βοηθήσουν τυφλούς ή κωφούς συμπολίτες μας στη δικαστική διαδικασία.

Οπότε αυτό που γίνεται στην πράξη είναι το αδιανόητο. Δηλαδή, «δίνεται κατεύθυνση σε μάρτυρες που θέλουν να διευκολύνουν το έργο της Δικαιοσύνης και είναι χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων να καταθέτουν διά υπομνήματος», όπως εξηγεί στο dikastiko.gr ο Βαγγέλης Αυγουλάς, ο πρώτος δικηγόρος με αναπηρία που εκλέχθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Και να έλειπε μόνο αυτό… Η παράλληλη στήριξη στα σχολεία, ένας θεσμός που επιτέλους άρχισε να λειτουργεί πιο σωστά τα τελευταία χρόνια στα Γενικά Σχολεία, δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο που απαιτείται. Δηλαδή να υπάρχει ένας δάσκαλος για κάθε ένα παιδί, ο λεγόμενος shadow teacher (δάσκαλος σκιά).

«Θα έπρεπε να υπάρχει μια στρατιά, θα έπρεπε να υπάρχει μία Επιτροπή, όπου οι άνθρωποι που διορίζονται για παράλληλη στήριξη να είναι μόνο της Ειδικής Αγωγής, να μην είναι της Γενικής Αγωγής που διορίζονται για παράλληλη στήριξη, επειδή έχουν τα περισσότερα μόρια. Εκεί κάπου κάτι γίνεται, έχει χαθεί η μπάλα», έλεγε την περασμένη Παρασκευή η Αδα Σταματάτου, μητέρα του 23χρονου αυτιστικού Γιάννη στον πρωθυπουργό. Και εξηγούσε πως πρέπει να υπάρχει λίστα με αντικαταστάτες που να ρολάρουν αμέσως. «Μόνο έτσι γίνεται η δουλειά. Αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή και παιδιά μοιράζονται την παράλληλη δύο και τρία είναι επιστημονική φαντασία».

Και από τη φαντασία στην ουτοπία. «Μόλις το 25% των αθλητικών εγκαταστάσεων είναι προσβάσιμες για άτομα με αναπηρία», έλεγε την ίδια ημέρα ο πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, Γιώργος Καπελλάκης, σε σχετική ημερίδα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου). «Για εμάς το “Πρόσβαση Παντού” είναι ξεκάθαρα μια ουτοπία. Σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας και στο χώρο που εκπροσωπώ».

Θα μπορούσαμε να πούμε βέβαια πολλά και για αυτά που διορθώνονται. Οπως την υποχρεωτικότητα σε όλα τα νέα κτίρια να έχουν πρόσβαση και υποδομές για άτομα με αναπηρία, όπως την κατάργηση -επιτέλους!- της υποχρέωσης των πολιτών με ακρωτηριασμούς και άλλες μη αναστρέψιμες παθήσεις να περνούν ξανά και ξανά από επιτροπές πιστοποίησης, όπως τη θεσμοθέτηση του προσωπικού βοηθού για 1.000 άτομα με αναπηρία (σε ολόκληρη την Γερμανία υπάρχουν 2.000) και άλλα πολλά. Ομως αυτά που ακόμα λείπουν πονάνε περισσότερο.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr