Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Και το έργο είναι κωμωδία, κάτι που κανένας δεν αξιολόγησε σοβαρά και εις βάθος. Την ώρα, λοιπόν, που όλοι επισκοπούν πολιτικά τη διετία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εμείς ας ρίξουμε μια πιο σοβαρή ματιά στην προσφορά αυτής της κυβέρνησης στη σύγχρονη κωμωδία. Οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή είπα να παρατήσω τη διαλογή, καθώς βρέθηκα σκεπασμένος από ένα λόφο αστείων έως γελοίων περιστατικών, αδυνατώντας να τα τοποθετήσω σε μία λογική σειρά. Δηλαδή, εκεί που θυμάμαι τον Αλέξη Τσίπρα να συνομιλεί με τον πρόεδρο Κλίντον, πετιέται ο Πολάκης με ένα «κόπι πάστε» και δύο «Χιβ» και μου κλέβει το χάχανο.

Φέρνω στο μυαλό μου την εμφάνιση του Πάνου του Καμμένου στη Σαλαμίνα, να στέκεται πάνω στην παλέτα με το κόκκινο χαλί και η εικόνα χάνεται γιατί τα μάτια μου γεμίζουν από δάκρυα. Τον βλέπω με τις στολές, αλλά γυρίζω λίγο πιο πίσω και τον βλέπω στην επίσημη υποδοχή της Ζωής στο Πεντάγωνο. Είναι από τις εικόνες που δεν έχω ξεπεράσει.

Οπως και τα κοντινά του Αλέξη με τον Πάνο. Οχι μόνο η αγκαλιά τους το βράδυ των εκλογών, αλλά κυρίως τη μέρα που παρακολούθησαν μαζί στρατιωτική άσκηση, φορώντας στρατιωτικό μπουφάν παραλλαγής. Πώς πας να γίνεις Αβραμόπουλος όταν δεν το έχεις ούτε στο ελάχιστο;

Η επίσημη υποδοχή του Φρανσουά Ολάντ, με τους Φίλη, Βούτση και Τσακαλώτο να στέκονται σαν συγγενείς νύφης σε επαρχιακό γάμο. Χωρίς γραβάτες, εντελώς χύμα, σουρεαλιστικές φιγούρες σε ένα παράταιρο σκηνικό.

Η εμφάνιση του Γιάνη έξω από την Downing Street, με το πουκάμισο έξω από το παντελόνι και το μακρύ δερμάτινο πανωφόρι, λες και ήταν drug dealer που πήγε να δοκιμάσει την τύχη του στα κυβερνητικά σαλόνια.

To ύφος του Κατρούγκαλου, το κοντινότερο σε Λάμπρο Κωνσταντάρα την εποχή που έπαιζε την καρικατούρα του ζεν πρεμιέ. Πόσο πιο προκλητικά γελοία εικόνα να κατασκευάσεις από την εμφάνιση του Γιώργου Κατρούγκαλου μαζί με τις καθαρίστριες;

Θεέ μου, είναι τόσα! Τα γεμιστά της κυρίας Θεανούς, τα μπρος-πίσω του Βίτσα για την πώληση του λιμανιού, τα παλιά tweets του Παπαδημούλη και του Ζαχαριάδη. Ο Παύλος Χαϊκάλης υφυπουργός. Και ο Κώστας ο Ζουράρις, από τα πάνελ του Τριανταφυλλόπουλου στο τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου.

Γελάω. Και είναι ένα γέλιο σαρκαστικό, συχνά τραγικό, με κρυμμένη απόγνωση, ενίοτε υστερικό και πάντα, μα πάντα δυνατό. Ομως, πάει καιρός από τότε που ένα γέλιο μπορούσε να θάψει κάποιον.

Αναμμένα λαμπάκια

Στο εβραϊκό ημερολόγιο η χρονολογία που έχουμε είναι το 5777, δηλαδή τα χρόνια που έχουν περάσει από καταβολής κόσμου. Αν η Νέα Δημοκρατία ήταν θρησκεία, σήμερα θα κόβαμε βασιλόπιτα υποδεχόμενοι το έτος 2. Διότι αν διαβάσεις το πόρισμα της Ν.Δ. από την Εξεταστική για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ, καταλαβαίνεις ότι o κόσμος δημιουργήθηκε ακριβώς πριν από δύο χρόνια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση. Τότε και μόνο τότε εκδηλώθηκαν στη χώρα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής κομμάτων, επιχειρηματιών και μέσων ενημέρωσης. Πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε τίποτα. Υπήρχε το απόλυτο κενό που έσπαζε μόνο από το φτερούγισμα των αγγέλων, καθώς μαζεύονταν για να ψάλουν κανέναν καινούργιο ύμνο στη διαφάνεια και στην αγνότητα του Πλάστη.

Το πρόσωπο

SEAN SPICER «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ»

Αν ρωτήσεις τον εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου για τη Μήδεια, θα σου πει ότι η τραγωδία περιγράφει την ιστορία μίας γυναίκας που, εκ των συνθηκών, υποχρεώθηκε να αναθεωρήσει προς τα κάτω το μέγεθος της οικογένειάς της. Ο τύπος εισήγαγε τον όρο «εναλλακτικό γεγονός» στο πολιτικό λεξιλόγιο. Κοινώς, ένα γεγονός που μπορεί να συμβαίνει έξω από τη ροή της πραγματικότητας, αλλά αν επιμείνεις σε αυτό, θα του δώσεις και την αίσθηση της αλήθειας. Λέει καταφανή ψέματα, τραμπουκίζει εναντίον των μέσων και προσφέρει στον ψηφοφόρο του Τραμπ αυτό που θέλει να δει: κάποιον να βάζει στη θέση τους μερικούς από τους πιο ανέντιμους ανθρώπους στον κόσμο, όπως θα έλεγε και ο πρόεδρος. Αν ο Σον τα πάει καλά, οι κλώνοι του θα εμφανιστούν παντού. Και τότε δύο και δύο δεν θα κάνουν απαραιτήτως τέσσερα γιατί πρώτα θα πρέπει να δούμε τι συμφέρει το λαό και την ηγεσία που τον υπηρετεί.

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Είναι μακράν η πιο κωμική φωτογραφία της διετίας. Με τα μπουφάν παραλλαγής και το ύφος «κοιτάζω το μενού και δυσκολεύομαι να αποφασίσω». Και τα έχει όλα. Την ελαφρότητα δύο ανδρών που προσπαθούν να υποδυθούν κάτι που δεν είναι ή το άχαρο, το άγαρμπο δύο παιδιών που προσπαθούν να αποδείξουν ότι μεγάλωσαν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής