Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η Ενωση ξεκαθάρισε πως δεν αναγνωρίζει τον φίλο του Πούτιν ως πρόεδρο της Λευκορωσίας κι εκείνος γκρέμισε τις γέφυρες λέγοντας ότι «δεν τον ενδιαφέρει ποιος τον αναγνωρίζει και ποιος όχι ούτε ποιος τον θεωρεί νόμιμο πρόεδρο». Του αρκούσε ότι παραβρέθηκε στην τελετή ο Κινέζος πρέσβης – να έχεις με το μέρος σου 2 στα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Ρωσία, Κίνα) δεν είναι μικρό πράγμα.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι το ηρωικό βέτο της Κύπρου σε ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας δεν έχει τίποτε να κάνει με τον Λουκασένκο και την αντιδημοκρατική του συμπεριφορά.

«Φυσικά και είμαστε υπέρ των κυρώσεων και αποδοκιμάζουμε τις πρακτικές του, αλλά δεν θέλουμε να υπάρχουν στην Ευρώπη δύο μέτρα και δύο σταθμά», ξεκαθάρισε, προτού οι γερμανικές μονταζιέρες ξαναβάλουν την κασέτα για «πλακάκια με τον Λαβρόφ και τον Πούτιν» και το «ξέπλυμα ρωσικών κεφαλαίων» στη Μεγαλόνησο.

Η στάση της Κύπρου ευνοεί εξ αντανακλάσεως τη Ρωσία, η οποία θα ήθελε οι Κύπριοι να αντισταθούν στις πιέσεις Πομπέο να μη δέχονται ρωσικά πολεμικά στα λιμάνια τους. Το κλειδί όμως δεν βρίσκεται ούτε στο Μινσκ ούτε στη Λευκωσία ούτε στη Μόσχα. Το κρατάνε Αγκυρα και Βρυξέλλες, αλλά δεν θέλουν επ’ ουδενί να το χρησιμοποιήσουν -απόδειξη ότι εδώ και έξι (!) χρόνια οι Ευρωπαίοι κάνουν τα στραβά μάτια στις βόλτες και τις γεωτρήσεις του Yavuz και του Barbaros στην κυπριακή ΑΟΖ.

Η Κύπρος δεν μπορεί να κάνει βήμα πίσω – εκτός κι αν θέλει να πάψει να είναι ανεξάρτητο κράτος. Ας είναι η αντίσταση στη Σύνοδο Κορυφής μια πρόβα τζενεράλε για την απόκρουση των πιέσεων του γ.γ. ΟΗΕ για μια πενταμερή του Κυπριακού, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Τουρκίας και των πατρώνων της.

Από την έντυπη έκδοση