Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

«Στις προηγούμενες επιδημίες, του Εμπολα, της φυματίωσης κ.λπ., όταν κάποιος αρρώσταινε στην Ακτή Ελεφαντοστού, οι γείτονες έτρεχαν να του σφίξουν το χέρι, να του δώσουν χρήματα, να του ευχηθούν περαστικά. Ετσι είναι η κουλτούρα στη Δυτική Αφρική. Ούτε στον εμφύλιο του 2002 ο κόσμος δεν μπορούσε να κάτσει στα σπίτια του…». Αυτά είπε στην Monde o Ιβοριανός ανθρωπολόγος Ισιακά Κονέ, δίνοντας μια ανατριχιαστική πρόγευση τού τί θα συμβεί στη χώρα του (και στις γειτονικές) όταν τα κρούσματα του κορονοϊού ξεπεράσουν κατά πολύ τα 9 και οι κοντινές επαφές τους τις 200-300. Για τα νοσοκομεία, καλύτερα να μη γίνεται λόγος.

Ο Αιθίοπας πρόεδρος του ΠΟΥ κ. Γκεμπρεγεσούς είχε καθήκον να ζητήσει από τους ηγέτες των Αφρικανικών χωρών «να ξυπνήσουν» και να λάβουν μέτρα πριν είναι αργά. Αυτό, όμως, μάλλον ανήκει στη σφαίρα του ακατόρθωτου. «Στην Αφρική το να ζεις σε απόσταση από τους άλλους είναι πολυτέλεια. Ιδίως για το 46% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας», τόνισε ο Φρανσίς Ακιντές, καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Μπουακέ. Οι φτωχές οικογένειες του Αμπιτζάν (που ζουν σε σπίτια με αυλές, όπως στη μεταπολεμική Ελλάδα) είναι αναγκασμένοι να πάνε στο λιμάνι για να προμηθευτούν τρόφιμα. «Εδώ δεν είναι Γαλλία ή Ιταλία για να μας θρέψει το κράτος. Αν μείνουμε μέσα θα πεθάνουμε από την πείνα», είπε στην Monde η Εστέρ, μια πωλήτρια τηλεφώνων, από τους λίγους καταστηματάρχες με μάσκα και απολυμαντικό τζελ. Στο Αμπιτζάν ο κόσμος

μετακινείται με ομαδικά ταξί (βόρο-βόρο) ή με μικρά λεωφορεία (εγκμπάκα). Το 92% των εργαζομένων στην αφρικανική χώρα των 25 εκατομμυρίων, δουλεύουν αδήλωτοι και ανασφάλιστοι. Μια γενική καραντίνα απλώς θα δημιουργήσει «επιδημία» μικροσυμμοριών, με χάος και αναρχία. Αδιέξοδο…

Από την έντυπη έκδοση