Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Όποιος έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και βρίσκεται στο εξωτερικό να μπορεί να ψηφίζει από τον τόπο διαμονής τους χωρίς να χρειάζεται να έρθει στην πατρίδα. Απλά πράγματα και για να μιλήσουμε και με τους όρους της Αριστεράς και «ταξικά». Να μπορεί να ψηφίζει για το Ελληνικό Κοινοβούλιο όχι μόνο το καλοπληρωμένο στέλεχος στο Σίτι του Λονδίνου, που αντέχει τα έξοδα του αεροπορικού ταξιδιού, αλλά και ο Ελληνας προλετάριος του εξωτερικού, που αναγκάσθηκε να μεταναστεύσει στα χρόνια της κρίσης και δεν διαθέτει χρήμα και χρόνο.

Ούτε αλλοίωση του εκλογικού σώματος ούτε μικροκομματικά παιχνίδια με τους ομογενείς. Στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν η Ολυμπιακή Αεροπορία ήταν κρατική, τα κόμματα ναύλωναν τσάρτερ μετακινώντας από το εξωτερικό δωρεάν τους ψηφοφόρους τους, αλλά ακόμη έχουν μείνει τα «φέσια». Τώρα το «τζάμπα» πέθανε ενώ και οι πολιτικές συνθήκες είναι διαφορετικές. Με 200 ψήφους ο νόμος μπορεί να αλλάξει και οι «ετεροδημότες» του εξωτερικού να ψηφίζουν στη χώρα διαμονής τους.

Ο Μητσοτάκης κινήθηκε με βάση τη λογική και δημιουργεί συνθήκες συναίνεσης, που έχουμε να δούμε στο πολιτικό μας σύστημα εδώ και πολλές δεκαετίες. Ολα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην ΣΥΡΙΖΑ, διάκεινται επί της αρχής θετικά για την ψήφο των αποδήμων με διαφορετικές προτάσεις επί της διαδικασίας, που όμως δεν συνιστούν αιτίες απόρριψης του νομοσχεδίου.

Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαφοροποιηθεί προτείνοντας στους Ελληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν, αλλά η εκλογική τους ετυμηγορία να μη μετρά στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Τσίπρας βρίσκεται ένα βήμα πριν από την πολιτική απομόνωση. Εάν το Κίνημα Αλλαγής, το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση και το ΜέΡΑ25 βρουν τη χρυσή τομή με την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει δύο επιλογές. Ή θα κάνει μία νέα «κωλοτούμπα» και θα δεχθεί την κυβερνητική πρόταση, ή θα παραμείνει στο περιθώριο και βέβαια στο «μάτι» των αποδήμων, που θα ξέρουν ότι όλα τα κόμματα, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, συνετέλεσαν ώστε να μπορούν να ψηφίζουν.

Ο Κυριάκος άνοιξε τα χαρτιά του, χωρίς να κρύβει άσους στο μανίκι, και η ειλικρίνεια αποτελεί τη βάση της συναίνεσης. Αντιθέτως, ο Τσίπρας, που έχει μάθει να πολιτεύεται με την πόλωση και τον τοξικό λόγο, αιφνιδιάσθηκε από τη συναινετική διάθεση των υπόλοιπων αρχηγών. Εχει κολλήσει στο δόγμα «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και δε μπορεί να αναγνώσει εγκαίρως τις κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα.

Εάν η αρχική συναίνεση κυβέρνησης και κομμάτων αντιπολίτευσης (πλην ΣΥΡΙΖΑ) μετουσιωθεί σε «ναι» στο νομοσχέδιο για την ψήφο των αποδήμων, ο Μητσοτάκης θα έχει πετύχει μια μεγάλη θεσμική νίκη. Κερδισμένοι θα βγουν και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί, που θα εμφανισθούν με μία θετική σκέψη για το αύριο της χώρας. Μόνο ο Τσίπρας, ο οποίος ακόμη αμφιταλαντεύεται για το τι θα πράξει, ήδη έχει χάσει έδαφος, γιατί ακόμη κι αν δώσει τη συναίνεσή του, θα πάρει θέση τελευταίος.
Η διάθεση συναίνεσης για τους αποδήμους θα ήταν καταπληκτικό εάν υπερψηφιζόταν και από τους 300, μπορεί να είναι η αρχή για μια εξομάλυνση των πολιτικών παθών, με επόμενο σταθμό την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η Ελλάδα, ύστερα από χρόνια όπου ο διχαστικός λόγος κυριαρχούσε με τις κρεμάλες να στήνονται στην πλατεία Συντάγματος, μπαίνει στο δρόμο της ηρεμίας και αυτό είναι κέρδος για όλους και βάση αισιοδοξίας για το αύριο της χώρας.

Από την έντυπη έκδοση

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου