Κάτι παρόμοιο ζούμε σήμερα, με τη δημοκρατική Ευρώπη να εκφασίζεται, για να αντιμετωπίσει τον «φασισμό», και το μέλλον να προδιαγράφεται με πολλά κανόνια, ελάχιστο βούτυρο κι ούτε μία χαραμάδα ελπίδας.

«Desenchantees», λοιπόν, κι οι σημερινές γενιές, των αέναων συγκρούσεων και του χάους. Ενός χάους που τείνει να γίνει δεύτερη φύση της Γαλλίας, αν όχι ενδημικό  φαινόμενο μετά τον αποκλεισμό της Λε Πεν από τις εκλογές. Ακόμη κι αν η καταδίκη της στέκει νομικά, δύσκολα μπορεί να πείσει κάποιος τον απροκατάληπτο Ευρωπαίο ψηφοφόρο ότι δεν ισχύει αυτό που είπε ο Βρετανός Νάιτζελ Φάρατζ: Στην Ευρωπαϊκή Ενωση τις ατασθαλίες τους τις πληρώνουν μόνο οι ευρωσκεπτικιστές, οι άλλοι βγαίνουν συνήθως λάδι.

Η Λε Πεν έχει μπροστά της μία ανηφόρα. Το ίδιο όμως και η Γαλλία, που πορεύεται εδώ και χρόνια με ασταθείς κυβερνήσεις μειοψηφίας κι έναν Μακρόν σε αποδρομή, που πασχίζει για λίγο οξυγόνο μόνο ως αντιρώσος νεο-Ναπολέων και ταγός της πολεμικής βιομηχανίας.

Δεν είναι βιώσιμα αυτά τα πράγματα σε βάθος χρόνου και το πολιτικό σύστημα το γνωρίζει. Αν άφηνε, όμως, τη Λε Πεν να κυβερνήσει θα είχε πάντα τον φόβο ότι τα διαπιστευτήριά της είναι fake ή ότι ο Τραμπ μπορεί να της πάρει τα μυαλά. Αν είχε νικήσει η Κάμαλα πιθανόν να μην υπήρχε πρόβλημα, αλλά αυτά σε ένα άλλο σύμπαν. Στο δικό μας η Λε Πεν προβληματίζεται αν θα δώσει τη μάχη ως το τέλος ή μήπως πρέπει να παραμερίσει υπέρ του Μπαρντελά, ο οποίος όμως είναι άπειρος και ευάλωτος σε τρικλοποδιές.

Κάτι παραπάνω από μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το χάος αυτοπροσώπως, με την υπογραφή της Μιλέν.