Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Ηταν τότε που υπήρχε σφοδρή κομματική αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. για κάθε ζήτημα. Από τα μικρά έως τα μεγάλα θέματα που απασχολούσαν τους πολίτες, την καθημερινότητα αλλά και την πορεία της χώρας. Και είναι βέβαιο πως ο φανατισμός δεν έδωσε λύσεις. Αντιθέτως, φρέναρε κάθε προσπάθεια να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός.

ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ, όμως, δεν μας έκανε και σοφότερους. Το ίδιο σκηνικό επαναδημιουργήθηκε στη χειρότερη εκδοχή του στα χρόνια της χρεοκοπίας και των Μνημονίων. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα φούντωσε χάρη στη λαϊκιστική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ -και άλλων μικρών αριστερών και δεξιών κομμάτων- και στην εμφάνιση του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.

ΤΟ αντιμνημονιακό κίνημα ξεφούσκωσε μαζί με τις αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του. Ο διχασμός, όμως, πήγε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω. Καθυστέρησε την έξοδο από τα Μνημόνια. Μπλόκαρε την υλοποίηση κάθε είδους πραγματικών μεταρρυθμίσεων.

ΤΩΡΑ, επιτέλους, μπαίνουμε σιγά σιγά σε μια νέα εποχή. Χωρίς πανηγυρισμούς και φιέστες «γραβάτας» αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα θετικά σημάδια για ανάταξη της οικονομίας. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο το δημοσιονομικό και οι ρυθμοί ανάπτυξης.

ΤΟ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η συνεννόηση των πολιτικών κομμάτων – τουλάχιστον σε κάποιους τομείς. Μόνον έτσι θα προχωρήσουν οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Μόνον έτσι θα φτιάξουμε την Ελλάδα του 2030, όχι συνεχίζοντας με πολιτικολογίες που θυμίζουν τη δεκαετία του 1980.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ που «τρέχει» είναι το ζήτημα της ψήφου των αποδήμων. Δεν είναι δυνατόν να μην προχωρήσει και στην Ελλάδα αυτό που εφαρμόζουν δεκάδες χώρες στον πλανήτη – ακόμη και η Τουρκία. Είναι τραγικό και συγχρόνως γραφικό ο ΣΥΡΙΖΑ να αρνείται τη συναίνεση στα αυτονόητα.

ΚΑΙ υπάρχουν πολλά ακόμα αυτονόητα που πρέπει να γίνουν στη χώρα μας. Και πρέπει να μπουν άμεσα στο τραπέζι της συζήτησης των κομμάτων. Μπορεί στην οικονομία να υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές, αλλά σε άλλους τομείς πρέπει να γίνει χάραξη εθνικής στρατηγικής. Η Παιδεία, η Υγεία, η Ψηφιακή Διακυβέρνηση, η εξωτερική πολιτική δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται άλλο για μικροπολιτικές επιδιώξεις.

ΔΕΝ είναι δυνατόν κάθε κυβέρνηση ή ακόμα και κάθε υπουργός π.χ. να κάνει διάφορα «μερεμέτια» στο εκπαιδευτικό σύστημα. Και στο τέλος να διαπιστώνουμε ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσο χειροτερεύει η ποιότητα της Εκπαίδευσης.

ΑΝ, τελικά, υπάρξει συναίνεση στο θέμα της ψήφου των αποδήμων τότε θα έχει γίνει ένα πρώτο σημαντικό βήμα. Να αφήσουμε πίσω δεκαετίες στείρας και βλακώδους αντιπαράθεσης μόνο και μόνο για «οπαδικούς» λόγους. Πέρα από τις σκοπιμότητες και το πολιτικό κόστος -ειδικά ύστερα από όσα βιώσαμε την τελευταία δεκαετία- τα κόμματα ας προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξει η χώρα. Ετσι, θα βγουν κερδισμένοι οι πολίτες. Αλλά θα κερδίσει και πόντους αξιοπιστίας όλο το πολιτικό σύστημα.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου