Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος
Το έχουν φαίνεται οι πόλεις-λιμάνια να διχάζονται για έργα τέχνης με πολιτικό συμβολισμό. Μετά το θεσσαλονικιώτικο καβγά για το άγαλμα της βασίλισσας Ολγας -στανική δωρεά Ρώσων αποστράτων στο δήμαρχο Μπουτάρη- ήρθε η σειρά των Καταλανών να γίνουν άνω-κάτω με το επιβλητικό άγαλμα του ανθρώπου που ανακάλυψε την Αμερική.
Η διαφορά είναι ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος δεν είναι νιόφερτος στην καταλανική πρωτεύουσα. Δεσπόζει σε ύψος 60 μέτρων μπροστά στο λιμάνι από το 1888, έτος της πρώτης Διεθνούς Εκθέσεως. Πού να φανταζόταν ο δημιουργός του, Ραφαέλ Ατσέ, ότι 128 χρόνια αργότερα ένα ακροαριστερό αποσχιστικό κόμμα, που συμμετέχει στην τοπική αριστερή κυβέρνηση του En Comu Podem, θα απαιτούσε το… γκρέμισμα του αγάλματος του μεγάλου θαλασσοπόρου, επειδή συμβολίζει «τη γενοκτονία των αυτόχθονων πληθυσμών της Αμερικής από τους Ισπανούς αποικιοκράτες».
Τραμπ, Μπάιντεν και το δράμα των ομήρων
Δεν πρέπει μόνο να γκρεμιστεί το άγαλμα του Κολόμβου, σημειώνει το κόμμα CUP (Υποψηφιότητα της Λαϊκής Ενότητας), αλλά και να καταργηθεί η εθνική εορτή της 12ης Οκτωβρίου, επειδή αποθεώνει την εθνική ταυτότητα (hispanidad) και τη γενοκτονία των ιθαγενών στις αποικίες.
Το CUP κατέχει 10 από τις 135 έδρες της καταλανικής Βουλής και ζητά επίσης να κατεδαφιστεί το άγαλμα του τραπεζίτη και φιλάνθρωπου του 19ου αιώνα, Αντόνιο Λόπες, εμπόρου σκλάβων από την Καραϊβική.
Φυσικά, η μάχη της «πολιτικής ορθότητας των μνημείων» δεν ξεκίνησε από τον Θερμαϊκό και τη Ράμπλα – πηγαίνει αρκετά πίσω. Ισως τόσο πίσω έως το 1493, όταν ο Κολόμβος επέστρεψε στη Βαρκελώνη από τις Δυτικές Ινδίες, φέρνοντας στους χορηγούς του, βασιλείς Φερδινάνδο και Ισαβέλλα, χρυσό, καπνό και μια ντουζίνα αιχμάλωτους Ινδιάνους – τα λάφυρα της πρώτης αποικιακής εξόρμησης.
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου