Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Γνωστές βιομηχανίες, μεγάλες τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, πετρελαϊκοί όμιλοι, αλυσίδες τροφίμων φιγουράρουν στη χρυσή λίστα των δισεκατομμυρίων ευρώ. Κάποιες από αυτές, μάλιστα, συγκεκριμένα 92 εταιρείες, βρίσκονται ανελλιπώς στη λίστα με τις πλέον κερδοφόρες. Βέβαια υπάρχουν και 107 εταιρείες που ενώ περιλαμβάνονταν στην περσινή κατάταξη, φέτος έδωσαν τη θέση τους σε κάποιες άλλες. Επίσης από τις 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες του 2017 μόνο 62 είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο, ένδειξη του παρατεταμένου limit down. Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Πολλά και τίποτα.

Για παράδειγμα: Οτι κάποιες εταιρείες δεν βρίσκονται στην κατάταξη, δεν σημαίνει πως δεν έχουν κέρδη ή εξαιρετικές προοπτικές να βρεθούν στην ίδια λίστα του χρόνου. Οπως, επίσης, ότι εταιρείες που σήμερα γνωρίζουν έκρηξη κερδοφορίας, σε δέκα χρόνια μπορεί να έχουν βάλει λουκέτο. Η λεπτομέρεια του διαβόλου που κάνει τη διαφορά είναι ότι άπαξ και μπει λουκέτο δύσκολα βγαίνει. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι επιχειρήσεις που έκλεισαν και άνοιξαν ξανά στα ίδια ή σε άλλα χέρια. Οπότε κάθε εταιρεία που κλείνει, μικρή και κυρίως αν είναι μεγάλη και άρα αποτελεί πηγή ζωής για χιλιάδες εργαζομένους και τις οικογένειές τους, είναι ένας οικονομικός, μη αναστρέψιμος, θάνατος. Από την Πειραϊκή Πατραϊκή μιας άλλης εποχής μέχρι την Ηλεκτρονική Αθηνών που έκλεισε πριν τρία χρόνια ή τη Χαλυβουργική που κλείνει τώρα ως αποτέλεσμα εσωτερικών προβλημάτων της, αλλά και της παγωμένης οικοδομικής αγοράς.

Ποιο είναι το διά ταύτα; Οτι δεν υπάρχει επιχείρηση που να τρέχει στον αυτόματο πιλότο, ούτε που να λειτουργεί ερήμην της αγοράς, της οικονομίας και των πολιτικών συνθηκών. Λευκή επιταγή κερδοφορίας δεν υπάρχει. Ομως, πέρα από το επιχειρηματικό δαιμόνιο και την ικανότητα κάποιων ομίλων να αναπτύσσονται ακόμα και στα χρόνια της σκληρής οικονομικής κρίσης, η ελληνική επιχειρηματική κοινότητα χρειάζεται στήριξη. Βασικά απαιτεί σταθερό οικονομικό, φορολογικό και πολιτικό περιβάλλον, και ενίσχυση των επενδύσεων. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι επιστροφή στο δίπολο του μεγάλου κράτους-εργοδότη και του κρατικοδίαιτου επιχειρείν που μας χρεοκόπησε.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]