Η πρωταγωνίστρια Σιμόνη βγάζει το ψωμί της βάφοντας νεκρούς στον οίκο τελετών των γονιών της -ένα μεγάλο παιδί εγκλωβισμένο στην ασφάλεια της γονεϊκής στέγης, όπως πολλοί άνθρωποι της γενιάς μας-, μόνο που έχει το χάρισμα να τους ακούει. Σιγά τα ωά, θα μου πείτε, το πρώτο βιβλίο είναι με πρωταγωνίστρια που μιλάει στους νεκρούς; Όχι, βέβαια – αλλά το «Μαύρο γκλίτερ» δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του και αυτό είναι το μεγάλο του συν.

Αν ήταν άνθρωπος, δεν θα ήταν ο σοβαροφανής τύπος με το δύο νούμερα μεγαλύτερο κοστούμι που παριστάνει πως είναι κάποιος, αλλά μία γκοθού κοπέλα που ακούει Cure και βλέπει ταινίες του Tim Burton – και, μεταξύ μας, προτιμώ την γκοθού για παρέα. Η Σιμόνη θα κληθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο πίσω από τον θάνατο του Λεωνίδα σε αυτό το cozy μυθιστόρημα και στην πορεία θα δοκιμάσει να επανασυνδεθεί με τον χαμένο της εαυτό. Go, Σιμόνη, go!

Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα προηγούμενα άρθρα της στήλης του Ελεύθερου Τύπου ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ