Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΑΡΚΕΙ να γυρίσει κανείς στο παρελθόν και να θυμηθεί τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης όταν η Ν.Δ. ως κυβέρνηση προωθούσε την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ, όταν με εξαιρετική σοβαρότητα και πατριωτική στάση αντιμετώπιζε τις προκλήσεις στο Κυπριακό (σχέδιο Ανάν), το Σκοπιανό (Βουκουρέστι) και τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, όταν νομοθετούσε ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις, όταν υλοποιούσε τις πρώτες μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις.

ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ στο παρελθόν αποδεικνύεται πως θα έπρεπε να έχει επιμείνει με περισσότερη τόλμη στην υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και στο να μην ακολουθήσει την στρατηγική του «πασοκισμού» σε σχέση τόσο με τη διόγκωση ενός γραφειοκρατικού και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα όσο και την εφαρμογή οικονομικών πολιτικών που από τη μια χάιδευαν ψηφοφόρους αλλά την ίδια στιγμή οδήγησαν στον υπερδανεισμό και τη χρεοκοπία της χώρας.

ΤΩΡΑ πια ακόμη και φανατικοί αντίπαλοι της Ν.Δ. στο παρελθόν όχι μόνο αναγνωρίζουν αλλά επιχειρούν εμμέσως να οικειοποιηθούν τα έργα και τις ημέρες ηγετών της. Ετσι παρακολουθούμε πολλούς από εκείνους που βρίσκονταν απέναντι από την κεντροδεξιά παράταξη να αποθεώνουν τον Καραμανλισμό, το σχέδιο μεταρρυθμίσεων του Κώστα Μητσοτάκη, αλλά και τη συναινετική φιλοσοφία του Παύλου Μπακογιάννη. Αυτό από τη μια είναι αρκετό για τη δικαίωση επιλογών του παρελθόντος, αλλά συγχρόνως δείχνει τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει στο μέλλον η Ν.Δ.

Η πραγματικότητα αποδεικνύει πως η χώρα βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή. Μέσα στα επόμενα χρόνια θα κριθεί αν η οικονομία μπορεί να αναταχθεί, αν η κοινωνία μπορεί να ορθοποδήσει, αν η νοοτροπία που κατέστρεψε τη χώρα μπορεί να αλλάξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την κυβερνητική του θητεία απέδειξε πως αν και φορά τον μανδύα του προοδευτισμού, λόγω ανικανότητας και ιδεοληψιών πολιτεύεται με συντηρητισμό, δεν έχει τη βούληση να αλλάξει τίποτα.

ΑΥΤΟ είναι και το στοίχημα που θα κληθεί να κερδίσει η Ν.Δ. Πρέπει να μετατρέψει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα σε συναινετικό, να απομονώσει τις ακραίες φωνές που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό σύστημα και να προχωρήσει σε ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις ώστε η χώρα να μην κινδυνεύσει να προσφύγει εκ νέου σε μνημόνια, να ενώσει τους πολίτες, να δημιουργήσει πραγματικό όραμα στην κοινωνία, να απελευθερώσει παραγωγικές δυνάμεις, να προσελκύσει επενδύσεις, να μετατρέψει το brain drain σε brain gain, να επιβάλει την τήρηση νόμων και κανόνων, να αλλάξει τη νοοτροπία. Στόχοι εξαιρετικά δύσκολοι, αλλά που αν υπάρχει βούληση δεν είναι ακατόρθωτοι.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]