Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς*

Ξαναπέσαμε από τα σύννεφα με τον γιατρό που με την δύναμη που του δίνουν οι επιστημονικές του γνώσεις ζητούσε λεφτά για να κάνει πιο γρήγορα την εγχείριση του ασθενούς. Ξαναπέσαμε από τα σύννεφα για τους βιασμούς στην διπλανή πόρτα, για τα παιδιά που κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά.

Πέσαμε από τα σύννεφα για… για.. για…

Το ερώτημα είναι μέχρι πότε θα πέφτουμε από τα σύννεφα; Μέχρι πότε θα αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις που βιώνουμε γύρω μας ως ουδέτεροι παρατηρητές, χωρίς την παραμικρή διάθεση για να παρέμβουμε δυναμικά και να προσπαθήσουμε με όσες δυνάμεις έχουμε να σταματήσουμε το κακό.

Δεν γίνεται όλοι να γνωρίζουμε μία νοσηρή κατάσταση αλλά να βγαίνουμε να μιλήσουμε μόνο όταν μυρίσουμε… αίμα. Να μιλήσουμε δηλαδή όχι για να αποτρέψουμε κάτι, αλλά για να κρίνουμε από την ασφάλεια που μας δίνουν τα πληκτρολόγια ώστε να ξεπλύνουμε τις αμαρτίες μας που προκύπτουν από την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό.

Δεν γίνεται να υπάρχουν καταγγελίες για συγκεκριμένα περιστατικά αλλά να μην τις βοηθούμε όλοι μας να φουντώσουν και να αναγκάσουμε τους αρμοδίους να επέμβουν. Εδώ και χρόνια στις Σέρρες ήταν κοινό μυστικό η… εξωσχολική δράση του καθηγητή, υπήρξαν γιουχαίσματα, καταγγελίες αλλά δεν δόθηκε από όλη την κοινωνία εκείνη η ώθηση που θα ανάγκαζε τους πάντες να ασχοληθούν.

Οσο είμαστε απλοί παρατηρητές, λάτρεις των ιντερνετικών καφενείων, της χαλαρής κριτικής  και δεν έχουμε καμία αίσθηση της ατομικής ευθύνης δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.

Θα πέφτουμε συνέχεια από τα σύννεφα καταδικάζοντας τους γύρω μας να βιώνουν τους εφιάλτες από τους οποίους θα μπορούσαμε να τους είχαμε σώσει αν δεν κοιτούσαμε την πάρτη μας.

*Ο  Μιχάλης Μαρδάς είναι αρχισυντάκτης στο EleftherosTypos.gr

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]