Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Η διαπραγμάτευση για την τέταρτη αξιολόγηση όχι απλώς είναι ανοικτή, αλλά στην ουσία δεν έχει καν ξεκινήσει. Το ορόσημο του Μαΐου χάθηκε και του Ιουνίου ξεθωριάζει. Το πιθανότερο σενάριο είναι να κλείσουν κάποια λίγα από τα 88 προαπαιτούμενα και τα περισσότερα να μεταφερθούν στην υποτιθέμενη μεταμνημονιακή εποχή. Για το χρέος η κουβέντα συνεχίζεται και πιθανότατα θα συνεχίζεται για αρκετό καιρό ακόμα. Την ίδια ώρα, οι αναταράξεις στις αγορές έχουν ήδη ανατρέψει το σχεδιασμό για διαδοχικές εκδόσεις ομολόγων από το ελληνικό κράτος.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, αρκετοί μέσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν τρόπο για να ακυρώσουν τις επερχόμενες μειώσεις συντάξεων που οι ίδιοι ψήφισαν πριν από έντεκα μήνες. Ενώ κάποιοι άλλοι έχουν αρχίσει να επαναλαμβάνουν τις υποσχέσεις του περιβόητου ψευδοπρογράμματος της Θεσσαλονίκης. Τι θα αυξήσουν τους μισθούς, τι θα δώσουν 13η σύνταξη, τι θα «κουρέψουν» τον ΕΝΦΙΑ. Ο,τι θέλει ο καθένας βγαίνει και το λέει.

ΟΛΟ αυτό, η αμηχανία και μπαχαλοποίηση, δημιουργείται από το γεγονός πως βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο. Τώρα το αν οι κάλπες θα στηθούν σε 4, σε 12 ή σε 16 μήνες είναι κάτι που δεν το έχουν αποφασίσει ακόμα στο Μαξίμου. Αυτό είναι και το μεγάλο τους πρόβλημα. Συγχρόνως, όμως, αποτελεί και το μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Στην ευαίσθητη κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πορεύεται με τη φιλοσοφία του «βλέποντας και κάνοντας». Αυτή η τακτική γεννάει αβεβαιότητα, η οποία στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να δημιουργήσει στασιμότητα στην πραγματική οικονομία, ενώ στη χειρότερη μπορεί να ξαναφέρει στο προσκήνιο καταστάσεις τύπου… 2015.

ΤΟ μόνο που σίγουρα έχει αποφασίσει η κυβέρνηση είναι να «στήσει» χορούς και πανηγύρια στις 20 Αυγούστου, οποιαδήποτε τροπή κι αν έχουν πάρει τα πράγματα. Στο Μαξίμου γνωρίζουν πως θα υποστούν συντριπτική ήττα στις κάλπες. Το μόνο που επιχειρούν είναι να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για την επόμενη κυβέρνηση, ώστε να αποτελέσει «παρένθεση» με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2020. Ετσι κι αλλιώς είναι δεδομένο πως από τη μέρα που θα βρεθούν στην αντιπολίτευση θα ξανασηκώσουν και πάλι τη «σημαία» της… επανάστασης.

ΓΙΑ μία ακόμη φορά, όπως και το 2015, δεν τους νοιάζει πως τις συνέπειες θα τις υποστούν η χώρα και οι πολίτες. Και αυτό είναι η απόδειξη πως όχι μόνο αρνούνται να ομολογήσουν τη ζημιά που προκάλεσαν πριν από τρία χρόνια, αλλά ετοιμάζονται να επαναλάβουν εξίσου επικίνδυνους χειρισμούς.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]