Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Από την άλλη, η κραυγαλέα ανικανότητα στη διαχείριση ενός περιστατικού που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ήδη επιλυθεί άμεσα, αποτελεσματικά και διακριτικά. Η σύλληψη από την τουρκική περίπολο των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που μπήκαν κατά λάθος στο έδαφος της γειτονικής χώρας. Ενα γεγονός το οποίο αποτελεί «βούτυρο στο ψωμί» της Αγκυρας, η οποία το τελευταίο διάστημα δεν χάνει ευκαιρία να κλιμακώνει την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, τα επιδόματα σε υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης συνεχίζουν, όπως συνεχίζουν και οι προνομιακές μεταχειρίσεις τω ημετέρων. Προνομιακές μεταχειρίσεις, οι οποίες έχουν να κάνουν με την παραμονή τους σε 5άστερα ξενοδοχεία πολυτελείας (άρθρ. 67, ν. 4410/16). Πιο συγκεκριμένα, με το άρθρο 67 του νόμου 4410/16 της σημερινής κυβέρνησης, ένα ή περισσότερα πρόσωπα που συνοδεύουν έναν υπουργό μπορούν να ταξιδέψουν όσες φορές θέλουν, για όσες μέρες θέλουν και να διαμείνουν σε 5άστερα ξενοδοχεία και όλα αυτά σε βάρος των δημόσιων Ταμείων.

Και κάπου εδώ κάποιοι θα αναρωτηθούν «γιατί, οι μοναδικοί είναι;». Ποιοι είναι αυτοί; Είναι εκείνοι που πέφτουν στην παγίδα της φράσης «και οι άλλοι τα ίδια κάνανε». Η σύγκριση, έλεγε ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ, είναι ο κλέφτης της χαράς. Και όσο το τυράκι της σύγκρισης συνεχίζει να μας κρατά παγιδευμένους στην παγίδα του «και οι άλλοι τα ίδια κάνανε» τόσο το καθεστώς της γενικευμένης μιζέριας θα επιτείνει την κυριαρχία του και εμείς θα συνεχίζουμε να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα.

Και κάπου εδώ, λίγο πριν από το κλείσιμο, θυμάμαι μια ιστορία, υπό μορφή αστείου. Το «αστείο» το αφηγείται ο ίδιος ο Στάλιν στους στενούς συνεργάτες του. Τους λέει, λοιπόν, πως κάποτε βγήκε για κυνήγι και σε απόσταση δεκατριών χιλιομέτρων από το σπίτι του διέκρινε σε ένα δέντρο είκοσι τέσσερις πέρδικες. Για κακή του τύχη όμως είχε μόνο δώδεκα φυσίγγια μαζί του. Αφού κατέβασε με απόλυτη ευστοχία τις μισές, αποφασίζει να ξανακάνει τα είκοσι έξι χιλιόμετρα για να ανεφοδιαστεί και για να επιστρέψει να ολοκληρώσει το έργο του. Το «αστείο» της ιστορίας είναι ότι οι υπόλοιπες πέρδικες όχι μόνο δεν είχαν φύγει, αλλά τον περίμεναν μοιρολατρικά και μάλιστα ούτε μία δεν έχει πετάξει από το κλαδί της.

Η σκοτεινή αλήθεια που κρύβεται όμως πίσω από το «αστείο» του Στάλιν είναι η υπενθύμιση της απόλυτης υποταγής όλων των έμψυχων όντων της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας στη βούληση του ηγέτη.

Στην κάθε άλλο παρά αστεία ιστορία του Στάλιν, ακόμη και οι πέρδικες εμφανίζονται ανήμπορες να αντιδράσουν απέναντι στα «θέλω» του «ηγέτη» τους. Στη δική μας ιστορία τώρα, σε μια καθημερινότητα μειωμένων προσδοκιών και μηδενικής αντίδρασης, ενώ η συνήθεια συνεχίζει να μας εξοικειώνει με το χειρότερο, ίσως ήρθε η στιγμή να σταματήσουμε να γελάμε με το «αστείο» και να αναλογιστούμε ότι ίσως έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]