Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΑΠΟ το 2013 και μετά οι αριθμοί δειλά δειλά άρχισαν να καλυτερεύουν. Το 2015 η χώρα και η οικονομία υπέστησαν το σοκ του ΣΥΡΙΖΑ με αποτέλεσμα να επιβραδυνθεί η ίαση των ασθενών αριθμών. Τώρα, πλέον η πρόοδος των αριθμών ξαναμπήκε στις… ράγες.

ΕΙΝΑΙ απόλυτα λογικό ότι μεταξύ των αριθμών της οικονομίας και της πραγματικής οικονομίας υπάρχει μια σοβαρή διαφορά φάσης στη μετάδοση των αρνητικών και θετικών συνεπειών. Γι’ αυτό και οι πολίτες βίωσαν τις πιο οδυνηρές συνέπειες των μέτρων στις περιόδους 2011-2013, το 2016, ενώ το νέο τσουνάμι θα «σκάσει» το 2020 όταν θα υπάρξει η επίδραση στις τσέπες από το κούρεμα των συντάξεων κατά 18% και η μείωση του αφορολογήτου που θα επιβαρύνει 650 ευρώ το χρόνο όλους τους πολίτες.

ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως, και κάτι ακόμα που δεν ομολογεί η κυβέρνηση. Οταν φορτώνεις διαρκώς τα βάρη των πολιτών, τότε κάνεις ακόμα πιο δύσκολη και πιο αργή κάθε προσπάθεια ανάνηψης της οικονομίας. Γιατί, στα μαθηματικά, στον προϋπολογισμό των νοικοκυριών και στη ζωή υπάρχει ένα σημείο καμπής πέρα από το οποίο γίνεται απίθανη η επιστροφή στη θρυλούμενη κανονικότητα.

ΚΑΙ δυστυχώς έχουμε ξεπεράσει αυτό το σημείο καμπής. Αυτό το γεγονός αποτυπώνεται από κάποιους αριθμούς που συμβαδίζουν με την τρέχουσα πραγματική οικονομία. 1.511.369 πλήρως απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνουν μέσο καθαρό μισθό 967 ευρώ και 636.424 εργαζόμενοι με ελαστικές μορφές απασχόλησης έχουν μέσες καθαρές μηνιαίες αποδοχές ύψους 326 ευρώ. Ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα σε δώδεκα μήνες μειώθηκε ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα κατά 2,2%.

ΟΛΑ αυτά ενώ ο Αλέξης Τσίπρας πανηγυρίζει για τη μείωση της ανεργίας, για την επερχόμενη έξοδο από τα Μνημόνια και ένα σωρό άλλα παραμύθια. Και, δυστυχώς για εκείνον, αυτή τη φορά τον διαψεύδουν οι αριθμοί που αφορούν στους ανθρώπους που υποφέρουν.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]