Για την ακρίβεια, βρισκόμαστε στη δεύτερη θέση στον κόσμο, με 64% (!), αμέσως μετά τους Βιετναμέζους (83%). Εννοείται πως αυτός ο πολιτικός αχταρμάς της Εσθονίας με το Pew, τoυ Χίτλερ με τον Στάλιν και του Πούτιν με τους Ελληνες δεν υφίσταται ως πολιτική εξίσωση. Ωστόσο, σε αυτές τις παρανοϊκές ημέρες που ζούμε ακόμα και μια τέτοια ακροβατική σύνδεση θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα της επικαιρότητας και, κυρίως, αντικείμενο πολιτικής διαμάχης και αμφισβήτησης της κοινής λογικής.

ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ τώρα: Το θέμα που προέκυψε μετά την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να μη συμμετάσχει στο συνέδριο που διοργάνωσε η εσθονική προεδρία της Ε.Ε. για τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, άναψε μια εσωτερική πολιτική κόντρα, η οποία όμως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν βρίσκει το αντίστοιχο έδαφος. Για την ακρίβεια, οι Ευρωπαίοι, πλην κάποιων κομμάτων της Αριστεράς, δείχνουν να έχουν βρει τις απαντήσεις που αναζητούσαν, αν κρίνουμε από το ψήφισμα του 2009 για την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό. Στο ενδιαφέρον αυτό κείμενο, σημειώνεται, μεταξύ άλλων, πως η «Ευρώπη δεν θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της Ιστορίας της, να αναγνωρίσει το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής ιστορίας της και αν δεν διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα των καθεστώτων αυτών κατά τον περασμένο αιώνα».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, να θυμίσουμε ότι κανείς Ελληνας ευρωβουλευτής δεν είχε ψηφίσει το συγκεκριμένο ψήφισμα. Οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. απείχαν, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ καταψήφισαν, ενώ απουσίαζαν ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο ευρωβουλευτής του ΛΑΟΣ. Είναι γεγονός πως ο ναζισμός δεν μπορεί να συγκριθεί ή να εξομοιωθεί με τίποτα άλλο. Το είπαν όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, επισημαίνοντας πως ο κομμουνισμός είχε άλλη ιδεολογική αφετηρία, που στην πορεία όμως εξελίχθηκε σε ολοκληρωτικό, αυταρχικό καθεστώς με μαζικές εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων. Για αυτό άλλωστε και ανετράπη από τους ίδιους τους λαούς που έζησαν σε αυτά τα απολυταρχικά καθεστώτα, ενώ ο σταλινισμός καταδικάστηκε ακόμα και από τους ίδιους τους κομμουνιστές (πλην του ελληνικού ΚΚΕ). Το παραδέχθηκε ακόμα και ο κ. Κοντονής, ο οποίος προσπαθεί τώρα να πει πως αυτό που υπερασπίζεται είναι ο ευρωκομμουνισμός και η ανανεωτική Αριστερά και όχι ο σταλινισμός. Με άλλα λόγια, ο κ. Κοντονής ριψοκινδύνεψε μια διπλωματική κρίση για να υπερασπιστεί το ΚΚΕ Εσωτερικού…

ΑΥΤΟ ΠΟΥ προφανώς δεν κατάλαβε είναι ότι το ευρωπαϊκό ψήφισμα δεν καταδικάζει ιδέες, αλλά πράξεις βίας και εγκλήματα που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην εξορία, τη φυλακή και το θάνατο. Δεν κατάλαβε επίσης, αυτό που κατάλαβαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι: Πως «από την οπτική γωνία των θυμάτων, δεν έχει σημασία ποιο καθεστώς τούς αφαίρεσε την ελευθερία, τους βασάνισε ή τους δολοφόνησε, για οποιονδήποτε λόγο».

ΟΣΟ ΓΙΑ τις κατηγορίες της κυρίας Γιαννακάκη -που, ούτε λίγο ούτε πολύ, καταδίκασαν έναν ολόκληρο λαό, τον εσθονικό, ως φιλοναζί-, μάλλον οφείλονται στην έλλειψη κατανόησης μιας βασικής ιστορικής αλήθειας: Οτι η Δυτική Ευρώπη υπέφερε από το ναζισμό, ενώ τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης υπέφεραν τόσο από τον κομμουνισμό όσο και από το ναζισμό. Εξ ου και το ψήφισμα, που με ελαφρά τη καρδία απορρίπτει ο εγχώριος ΣΥΡΙΖΑ, σημείωνε ότι «πρέπει να προωθηθεί η κατανόηση για το διπλό παρελθόν δικτατορίας στις χώρες αυτές». Ψιλά γράμματα για έναν υπουργό Δικαιοσύνης και μια κυβέρνηση που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να επιτίθενται στη Δικαιοσύνη όταν οι αποφάσεις δεν είναι αρεστές στη διοίκηση, αλλά δυσκολεύονται να καταδικάσουν τα εγκλήματα του Στάλιν και του Τσαουσέσκου.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής