Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Στις κάποιες νυχτερινές ώρες που έμεινα ξύπνιος για την δημοσιογραφική κάλυψη του γεγονότος δεν μπορούσα να μην ελέγχω το τι γίνεται στα social media. Η πλειοψηφία του δικού μου μικρόκοσμου (αυτών που ακολουθώ, με ακολουθούν κλπ) περιελάμβανε μηνύματα έκπληξης και θλίψης για τον θάνατο ενός πολιτικού που ασχέτως ιδεολογίας και πεπραγμένων ενσάρκωσε την πολιτική ιστορία της Ελλάδας και ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες πολιτικούς της σύγχρονης ιστορίας τη χώρας μας. Όχι, δεν θα μιλήσω για τους γεμάτους μίσος συνανθρώπους μας που ξέρασαν κατάρες για έναν άνθρωπο που μόλις είχε φύγει από κοντά μας. Σε αυτούς τους αξίζει η αφάνεια.

Οι πολιτικοί στο τέλος δεν κρίνονται από την προσωπική μας αρέσκεια αλλά από το εκτόπισμα που είχαν για όσο καιρό ήταν… στα πράγματα. Στις πολλές δεκαετίες που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ασχολείτο ενεργά με την πολιτική -γιατί επί της ουσίας δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με αυτήν- ήταν πάντα πληθωρικός. Είχε αυτό που έχουν ελάχιστοι άνθρωποι και ένας από τους μεγαλύτερους εκδότες στην Ελλάδα μου το είχε περιγράψει πριν κάποια χρόνια λέγοντας πως το έχει ζήσει με δύο μόνο ανθρώπους: Με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Το αίσθημα λοιπόν που λαμβάνεις όταν μπαίνεις σε ένα μεγάλο δωμάτιο με δεκάδες ή και εκατοντάδες άτομα και το βλέμμα σου θα πέσει σε έναν, δύο, άντε τρεις ανθρώπους γιατί αυτοί θα ξεχωρίζουν από το πλήθος, θα έχουν ένα… άστρο. Αυτός ήταν και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Ποιος άλλος άλλωστε θα κατάφερνε να κονταροχτυπηθεί στα ίσα με τον… γητευτή του πλήθους, τον Ανδρέα Παπανδρέου; Όταν του δόθηκε η ευκαιρία, όχι μόνο το έκανε αλλά τον κέρδισε όταν οι συνθήκες είχαν πλέον ωριμάσει. Και αν τον είχαμε ακούσει όταν έπρεπε, ίσως πολλά από αυτά που ζούμε σήμερα να έμοιαζαν με δυστοπικό σενάριο μυθιστορήματος.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης περνά λοιπόν στο πάνθεον των πολιτικών ανδρών του τόπου που γέννησε την Δημοκρατία και μας κοιτά πλέον με την ελπίδα η γενιά μας και οι επόμενες γενιές να είναι αντάξιες της δικής του και -μακάρι- και καλύτερες.

ΥΓ. Εγώ τον φαντάζομαι ήδη στην πύλη του Παραδείσου να φωνάζει, «πού είσαι ρε Ανδρέα…»;

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής σύνταξης του EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter