Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ μπροστά σε μια τραγελαφική κατάσταση. Πήραμε τα μέτρα που ζητούσε το ΔΝΤ αλλά χάσαμε τα αντίμετρα του Ταμείου για το χρέος. Για άλλη μία φορά ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του τα «θαλάσσωσαν» στις διαπραγματεύσεις. Αρχικά επέλεξαν την τακτική των καθυστερήσεων πιστεύοντας ότι θα υπάρξει αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη, πότε με τις ολλανδικές εκλογές, πότε με τις γαλλικές και ύστερα με τις γερμανικές. Η καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης ανέβαζε διαρκώς το λογαριασμό, ενώ οι προσδοκίες του Μαξίμου για αναστάτωση στην ευρωζώνη από τις κάλπες διαψεύσθηκαν τόσο στην Ολλανδία όσο και στη Γαλλία, όπου οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς ηττήθηκαν. Φτάσαμε στον Μάιο και η κυβέρνηση πίστευε ότι η Μέρκελ θα αυτοκτονούσε πολιτικά εν όψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου εγκρίνοντας τη μείωση του ελληνικού χρέους.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ της παρελκυστικής πολιτικής του Τσίπρα μπορεί να είναι ολέθρια για τη χώρα. Ο πρωθυπουργός έχει ήδη δεσμευθεί για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% έως το 2022 αλλά και για την εφαρμογή μέτρων λιτότητας ύψους 5 δισεκατομμυρίων στη διετία 2019-2020 μέσω της μείωσης συντάξεων και της αύξησης της φορολογίας. Οι στόχοι αυτοί είναι ανέφικτοι, όταν η οικονομία παραμένει σε ύφεση και η κυβέρνηση δεν έχει τη διάθεση να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις και να ολοκληρώσει ιδιωτικοποιήσεις, όπως συμβαίνει στην ενέργεια ή στο Ελληνικό.

ΥΠΑΡΧΕΙ πλέον ο κίνδυνος στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος να κληθεί να δεχθεί τη χειρότερη, όπως ο ίδιος είπε στην προηγούμενη Σύνοδο της 22ας Μαΐου, επιλογή, που είναι να εγκριθεί η δόση των 7 δισεκατομμυρίων αλλά το ΔΝΤ να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα χωρίς χρήματα και οι αποφάσεις για το χρέος να ληφθούν μετά το τέλος του προγράμματος. Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει ως συνέπεια η χώρα να μη λάβει το πιστοποιητικό βιωσιμότητας του χρέους από το ΔΝΤ μέχρι το καλοκαίρι του 2018 και ταυτόχρονα να παραμείνει εκτός του Προγράμματος Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ.

ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια, κινδυνεύει η χώρα με επενδυτική απαξία για ακόμη 12 μήνες χωρίς να είναι εφικτός ο στόχος της εξόδου στις αγορές.
Ο κίνδυνος είναι μεγάλος, γιατί τότε η χώρα θα μείνει ξεκρέμαστη χρηματοδοτικά και θα χρειαστεί να ζητήσει νέο Μνημόνιο, με δάνειο που δεν είναι βέβαιο ότι θα το εγκρίνουν οι Ευρωπαίοι.

ΤΟ ΜΟΝΟ βέβαιο είναι ότι ο Τσίπρας δεσμεύεται για στόχους που στραγγαλίζουν την οικονομία χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας. Αυτό οδηγεί μοιραία σε δύο επιλογές: Εκλογές πριν από τα μέσα του 2018 ή «Κούγκι» με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ πλήρωσαν ακριβά τα 2,5 χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ όμως ο εφιάλτης ακόμη δεν έχει περάσει. Ο Τσίπρας έχει αποδειχθεί κάκιστος κυβερνήτης και δεν θα διστάσει να κάνει τα πάντα για να μείνει στην καρέκλα. Ακόμη και να υλοποιήσει το κρυφό όνειρο του Σόιμπλε για επιστροφή στη δραχμή…

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής