Όχι ότι είχαμε αμφιβολίες για το αντίθετο. Ο παραμερισμένος –με δική του απόφαση- πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθεί από το θεωρείο της οδού Αμαλίας τα τεκταινόμενα στην πλατεία Κουμουνδούρου. Αποχωρήσεις, συγκρούσεις, διασπάσεις και μάχες μέχρι τελικής συρρίκνωσης. Το πότε θα αποφασίσει να επιστρέψει δεν το ξέρει ακόμα ούτε ο ίδιος. Βλέπετε, πριν την κατάλληλη στιγμή που ψάχνουν εναγωνίως οι πολιτικοί, προηγούνται πολλές μικρότερες που αλλάζουν διαρκώς την πορεία της κούρσας.

Μέχρι στιγμής όποια πρόβλεψη είχε κάνει ο Αλέξης Τσίπρας διαψεύστηκε. Ο Κασσελάκης δεν ήταν η ενδιάμεση παρένθεση που νόμιζε, οι σύντροφοι αρνούνται να παραδώσουν την σκυτάλη στον επόμενο, κάποιοι άλλαξαν ομάδα και γιουχάρουν αυτούς που πριν επευφημούσαν και  κανείς δεν αναγνωρίζει το αποτέλεσμα. Το κυριότερο; Οι ψηφοφόροι βαρέθηκαν και αποχωρούν μαζικά από τις εξέδρες, αρνούμενοι να δουν ένα παιχνίδι που δεν έχει πια κανόνες, συνοχή και νόημα.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που περιμένουν  μια επιστροφή Τσίπρα. Που προσδοκούν ότι του έχει απομείνει κάποια από την λάμψη του παρελθόντος και που θα μπορούσε ίσως να ενώσει ό,τι απέμεινε από την κεντροαριστερά. Τα σενάρια είναι πολλά, αλλά ένα προκρίνεται ως το πιθανότερο: Να περιμένει την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στις εργοστασιακές ρυθμίσεις δηλαδή στο 3%, να επιβεβαιώσει το ξεφούσκωμα του ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογή Ανδρουλάκη και να δει την κυβέρνηση να φθείρεται από τα δεξιά της.

Ο ίδιος θεωρεί ότι έχει χρόνο, αφού οι εθνικές κάλπες είναι μακριά. Μόνο που από την εξίσωση που έχει στο μυαλό του, λείπει το μεγαλύτερο πρόβλημα: Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ εξανεμίζεται και το κεφάλαιο Τσίπρα. Διότι κανένα rebranding δεν πετυχαίνει, αν το προϊόν παραμένει ίδιο. Και οι μέχρι στιγμής παρεμβάσεις του, δείχνουν πως ασχολείται μόνο με την συσκευασία. Κάπως έτσι, η επιστροφή του ως «σωτήρα» του κόμματος μοιάζει με ευχή και κατάρα. Σαν μια ανομολόγητη επιθυμία των τελευταίων πιστών του, να είναι εκείνος που θα κλείσει την πόρτα.