«Δεν είναι καλός, αλλά έκανε εξαιρετικά πράγματα. Είναι ο νέος τσάρος της Ρωσίας και είναι επικίνδυνος, υπό την έννοια ότι δεν ενδιαφέρεται για τα πολιτικά δικαιώματα και την ελευθερία λόγου. Ενδιαφέρεται όμως για τη σταθερότητα. Αλλά η Ρωσία χρειαζόταν σταθερότητα και γι’ αυτό οι Ρώσοι τον λατρεύουν», δήλωνε τότε ο διευθυντής του περιοδικού, Ρίτσαρντ Στένγκελ. Μερικά χρόνια αργότερα, ο «τσάρος της σταθερότητας» έφερε το παγκόσμιο χάος και τη θέση του στον θρόνο του «TIME» πήρε ο ορκισμένος εχθρός του.

ΜΑΛΙΣΤΑ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ είναι ακόμα χειρότερα για τον Πούτιν. Διότι η επιλογή του περιοδικού δεν δείχνει μια απλή εναλλαγή προσώπων, αλλά μια ιστορική τομή, μια άλλη κοσμοθεωρία. Το βραβείο -ας το ονομάσουμε έτσι- δεν απονεμήθηκε μόνο στον Ουκρανό ηγέτη, αλλά σε έναν λαό. «Πρόσωπο της Χρονιάς 2022 ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι και το πνεύμα της Ουκρανίας», είναι ο τίτλος του εξωφύλλου, ενώ στη φωτογραφία το πρόσωπό του «αγκαλιάζουν» Ουκρανοί διαδηλωτές μαζί με τη σημαία της χώρας και τα ξακουστά για την ομορφιά ηλιοτρόπιά της. Ποιος άλλος και πότε κατάφερε κάτι τέτοιο;

ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ο Πούτιν αποφάσισε να εισβάλει στη γη των Ουκρανών μια παγκόσμια διάψευση ετοιμαζόταν. Τότε όλοι πιστεύαμε πως ήταν θέμα χρόνου για τη ρωσική πολεμική μηχανή να «καθαρίσει» το παιχνίδι. Πολύ περισσότερο όλοι πιστεύαμε πως γρήγορα ο ηθοποιός που βρέθηκε στη θέση του προέδρου θα συνθηκολογούσε. Υστερα από 11 μήνες σκληρών μαχών και ύπουλων ρωσικών χτυπημάτων ακόμα και σε ζωτικές υποδομές, η Ουκρανία αντέχει και ο Ζελένσκι δεν τα παράτησε. Αντιθέτως, γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατός χρησιμοποιώντας με αριστοτεχνικό τρόπο τις επικοινωνιακές του δεξιότητες. Ο Τσόρτσιλ αξιοποίησε το ραδιόφωνο, ο Ζελένσκι τα social media. Και χωρίς να το κουνήσει ρούπι από τη χώρα του, έκανε τον γύρο του κόσμου με live συνδέσεις και μαγνητοσκοπημένα μηνύματα.

«ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ πολλά στη βιογραφία του Ζελένσκι που να δείχνουν ότι εκείνος θα ήταν πρόθυμος να καθίσει και να πολεμήσει. Δεν είχε υπηρετήσει στον στρατό ούτε είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τις υποθέσεις του. Ηταν πρόεδρος μόλις από τον Απρίλιο του 2019. Τα επαγγελματικά του ένστικτα προέρχονταν από την ηθοποιία, την κωμωδία και τον κινηματογράφο. Αυτή η εμπειρία αποδείχθηκε ότι είχε τα πλεονεκτήματά της. […] Τώρα το κοινό του είναι ο κόσμος», γράφουν οι συντάκτες του «ΤΙΜΕ».

ΟΜΩΣ, Η ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ πορεία της Ουκρανίας δεν αφορά μόνο την Ουκρανία. Αφορά τον πλανήτη στο σημείο που ανάγκασε ξανά τη Δύση, έπειτα από δεκαετίες ιδεολογικής θολούρας, να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τους πολιτικούς εχθρούς της: Τους πάσης φύσεως δικτάτορες και απολυταρχικούς ηγέτες, αλλά και τους φανατικούς πασιφιστές, που είναι γενικώς με την ειρήνη αλλά ειδικώς όχι απαραίτητα με τον άνθρωπο.

ΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ; Η χρονιά τελειώνει και ο πόλεμος συνεχίζεται, με την Ουκρανία να πληρώνει με αίμα το τίμημα του ρωσικού αναθεωρητισμού και την Ευρώπη να βιώνει έναν βαρύ πολιτικό και οικονομικό χειμώνα. Οταν τελειώσει, τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Μέχρι τότε, κάθε μάχη που κερδίζεται είναι σημαντική.