Οι Μαγυάροι θεωρούν εαυτούς «ριγμένους» από τη Συνθήκη του Τριανόν (1919, ίδια χρονιά με τις Βερσαλλίες και την ελληνική απόβαση στη Μικρά Ασία) και αδιαφορούν αν εκνευρίζουν τους politically correct εταίρους τους – οι οποίοι τους παρακρατούν τα κονδύλια του Ταμείου Ανασυγκρότησης. Είναι σαν να ανεμίζαμε εμείς στους Τούρκους χάρτες των Σεβρών του 1920, δικαιώνοντας την παράνοιά τους για τα νησιά του Αιγαίου. Αντ’ αυτού είναι εκείνοι που μας κραδαίνουν χάρτες της «Γαλάζιας Πατρίδας» και του Εθνικού Ορκου του 1920. Για κάθε Σέβρες υπάρχει και το αντίθετό τους.

Η φιλολογία περί επιστροφής της «σκοτεινής ηπείρου» στα χρόνια του Μεσοπολέμου κορυφώθηκε το 2014, με αφορμή την κρίση της ευρωζώνης, την προσάρτηση της Κριμαίας και την εκατονταετηρίδα από την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου, που αργότερα ονομάστηκε Πρώτος Παγκόσμιος. Εκτοτε έχει σημειωθεί τεράστια «πρόοδος». Η Ε.Ε. ακρωτηριάστηκε με την αποχώρηση της Βρετανίας, ο Πούτιν χαράσσει επί του εδάφους το χάρτη της «Νοβορωσίας» και το Κοσσυφοπέδιο τείνει να μετατραπεί σε ένα είδος Κυπριακού, με αέναες προστριβές και μία λύση που δεν θα έρθει ποτέ. Στη Γερμανία, ο μαγικός αριθμός είναι το 1937. Στα σύνορα εκείνης της χρονιάς θέλουν οι νοσταλγοί «Πολίτες του Ράιχ» να επιστρέψει η νέα «αυτοκρατορική Γερμανία».

Ενα έτος ήξεις – αφήξεις, αφού ναι μεν ο Χίτλερ βρισκόταν στην εξουσία παραβιάζοντας το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης της Ρηνανίας και καταπνίγοντας τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, αλλά δεν είχε ακόμη προσαρτήσει Αυστρία -Τσεχοσλοβακία και συνομιλούσε με Δυτικούς και Σοβιετικούς. Σημειωτέον ότι το Ράιχ του 1937 περιλάμβανε τη μισή Πολωνία (Ανατολική Πρωσία), η οποία σήμερα προτείνει διεθνή διάσκεψη για την τακτοποίηση των πολεμικών αποζημιώσεων της Γερμανίας, κάτι που, το λιγότερο, θα τη «βουλγαροποιήσει».

Κρίσιμη διαφορά: στον πρώτο Μεσοπόλεμο, οι Αμερικανοί ήταν κατά βάση στο ημισφαίριό τους. Στον τωρινό, είναι τα αφεντικά της Ευρώπης, ιδίως στρατιωτικά και πολιτικά. Εχει σημασία.