Η μεγάλη ζήτηση και η περιορισμένη προσφορά είναι ο βασικότερος λόγος για το ράλι των τιμών. Για πολλά χρόνια στην αγορά ακινήτων δεν έπεφτε ούτε καρφί, με αποτέλεσμα να μην κατασκευάζονται καινούργια ακίνητα και τα ήδη υπάρχοντα να παραμένουν κενά. Παράλληλα, το τέλος της πανδημίας (των περιοριστικών μέτρων δηλαδή), η έλευση των βραχυχρόνιων μισθώσεων και η αναζωογόνηση του ενδιαφέροντος των επενδυτών επανέφεραν την «κανονικότητα» σε μια σχεδόν παγωμένη αγορά. Στον νέο χάρτη που σχηματίζεται και παρασύρει τις τιμές προς τα πάνω, δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τον παράγοντα της υβριδικής απασχόλησης, που οδηγεί πολλούς να αναζητούν κατοικία που να πληροί και προδιαγραφές για χώρο γραφείου. Ομως, όσους λόγους και αν απαριθμήσουμε, δεν αρκούν για να βγουν τα ποσά που ζητούνται.

Εξακοσάρια για δυάρια και 800άρια για τριάρια είναι υπερβολικές απαιτήσεις για ένα ζευγάρι ή μια τετραμελή οικογένεια. Οι τιμές αυτές, απολύτως ενδεικτικές, δεν αφορούν περιοχές υψηλής ζήτησης, π.χ. Ελληνικό, ή κοντά σε σταθμούς του μετρό, αλλά συνηθισμένες γειτονιές. Οταν το μέσο ενοίκιο ξεπερνά τον βασικό μισθό, κάτι δεν πάει καλά. Οταν τα έξοδα στέγασης αγγίζουν ακόμα και το 70% των εισοδημάτων μιας οικογένειας, επίσης κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζεται ένας εξορθολογισμός, ο οποίος θα δημιουργεί ένα δίχτυ ασφαλείας για τους πολίτες, χωρίς να ανακόπτει τις προοπτικές του real estate.

Σε αυτές τις συνθήκες, αποκτούν πολλαπλάσια αξία και δύναμη οι οκτώ παρεμβάσεις για την κοινωνική κατοικία, αφού δίνουν τη δυνατότητα σε δεκάδες χιλιάδες πολίτες είτε να αποκτήσουν σπίτι με εξαιρετικά προνομιακούς όρους είτε να ενοικιάσουν με χαμηλό μίσθωμα. Πρόκειται για την πρώτη σοβαρή και συστηματική στρατηγική στέγασης που αναλαμβάνει η Πολιτεία μετά από δεκαετίες πλήρους απουσίας. Δεν θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη στιγμή.