Ηταν η πρώτη φορά που γινόταν κάτι τέτοιο με αμερικανική εταιρία, καθώς από την εισβολή στην Ουκρανία και έπειτα κάθε συναλλαγή που έχει σχέση με διαχείριση και αγοραπωλησία ενεργειακών πόρων ή χρηματοοικονομικών προϊόντων απαιτεί αποκλειστικά την υπογραφή του Πούτιν. Το διάταγμα εξουσιοδότησε το αμερικανικό hedge fund «683 Capital Partners» να αποκτήσει τους τίτλους ρωσικών εταιριών που ανήκουν σε περίπου δώδεκα άλλες δυτικές χρηματοοικονομικές οντότητες.

Εν ολίγοις, ήταν η πρώτη επίσημη επιχειρηματική κίνηση μετά την εκλογή Τραμπ. Αν το συνδυάσει κανείς με τις αντιδράσεις και των δύο, αλλά και της διεθνούς κοινότητας μετά τον βομβαρδισμό στο Σούμι της Ουκρανίας, που συνιστά ακόμα ένα έγκλημα πολέμου στη λίστα του Πούτιν, αντιλαμβάνεται το σκηνικό. Ο Τραμπ κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Να βγάζει λεφτά με τους πιο ακραίους τρόπους.

Το πρωτοφανές παγκόσμιο πόκερ που παίζει με τους δασμούς αυτό δείχνει. Αν και ένα από τα προεκλογικά του υπερόπλα ήταν ότι «θα τελειώσει τον πόλεμο σε 48 ώρες», εντούτοις τώρα είναι καταφανές ότι απομακρύνεται από την υλοποίηση αυτών των προθέσεων: «Δεν είναι δικός μου αυτός ο πόλεμος». Και ρίχνει αποκλειστικά τις ευθύνες στον Μπάιντεν και τον Ζελένσκι και ελαφρώς στον Πούτιν: «Ο Μπάιντεν μπορούσε να τον σταματήσει, ο Ζελένσκι μπορούσε να τον σταματήσει και ο Πούτιν δεν έπρεπε να τον ξεκινήσει ποτέ», είπε.

Οι εικόνες των 34 νεκρών, ανάμεσά τους 15 παιδιά, εξόργισαν δημοκρατικούς ηγέτες της Δύσης. Η τακτική του Πούτιν -ό,τι δικαιολογία και αν εφευρίσκει ή μάλλον έχει προκατασκευάσει για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει ο στρατός του- είναι γνωστή.

Εχει δοκιμαστεί και στο παρελθόν, ιστορικό αλλά και σχετικά πρόσφατο, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ – εναντίον και του πολωνικού λαού και των χωρών της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία): Αποδεκάτιση του άμαχου πληθυσμού, καίρια χτυπήματα σε ενεργειακές υποδομές. Η πείνα και η εξάντληση των αμάχων ως όπλο είναι κλασική στρατηγική επιλογή στην ιστορία της πρώην κομμουνιστικής αυτοκρατορίας. Η Ουκρανία το γνωρίζει όσο καμία άλλη χώρα. Είναι αυτό που έγραφε ο Στέφαν Τσβάιχ: «Το ξανακύλισμα της ανθρωπότητας στην κατάσταση της βαρβαρότητας».