ΤΩΡΑ, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά, καθώς δεν αφορούν μόνο στην Ελλάδα. Το πληθωριστικό τσουνάμι χτυπάει όλη την Ευρώπη. Ολες οι προβλέψεις που έγιναν από πέρσι το φθινόπωρο, αλλά ακόμα και στις αρχές της χρονιάς, έχουν διαψευστεί με τρόπο εκκωφαντικό. Η ΕΚΤ, η Κομισιόν και όλοι οι υπουργοί Οικονομικών της Ε.Ε. προέβλεπαν μια παροδική αύξηση των τιμών, που θα είχε ολοκληρωθεί μέσα σε λίγους μήνες.

ΤΩΡΑ, όμως, όλα δείχνουν πως μπαίνουμε σε μια παρατεταμένη περίοδο ακρίβειας, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη διάρκειά της. Τα χθεσινά στοιχεία της Eurostat προκαλούν σοκ. Ο πληθωρισμός τον Μάιο στην Ελλάδα χτύπησε 10,7%, ενώ ο μέσος όρος στην ευρωζώνη ήταν στο 8,1%.

ΣΥΜΦΩΝΑ με την έρευνα του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ, τον Απρίλιο ο μέσος μισθός απώλεσε το 28% της αγοραστικής του δύναμης σε σχέση με πέρσι. Οι αντοχές των νοικοκυριών δοκιμάζονται και πάλι. Πάνω που πήγαν να πάρουν ανάσα μετά τη δεκαετία των μνημονίων, ο πληθωρισμός απειλεί να ισοπεδώσει ό,τι είχε απομείνει.

ΑΥΤΗ είναι και η βασική διαφορά για τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου σε σχέση με τη Γερμανία και τους «δορυφόρους» της, που εμμένουν στον παραλογισμό της σοϊμπλικής οικονομικής πολιτικής, παρά το γεγονός ότι όλα τα οικονομικά δεδομένα έχουν ανατραπεί.

ΣΤΗΝ Ελλάδα η καθημερινότητα αρχίζει να μοιάζει επικίνδυνα με το… 2002. Τότε, που με την είσοδο στο ευρώ χάθηκε το ταβάνι στις αυξήσεις προϊόντων και υπηρεσιών. Μόνο που τότε ήταν μια εποχή που «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Και μια εποχή που το κράτος αλλά και οι πολίτες υπερδανειζόμασταν. Κάτι, βέβαια, που το πληρώσαμε πολύ ακριβά λίγα χρόνια αργότερα.

ΛΥΣΕΙΣ εύκολες δεν υπάρχουν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τι να κάνει η κυβέρνηση; Να τινάξει την μπάνκα στον αέρα; Δεν γίνεται. Εκτός αν θέλουμε να μπούμε σε νέα μνημόνια στο προσεχές μέλλον.

ΑΠΟ την άλλη, είναι δεδομένο πως «δεν φτάνουν τα μισθά» που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά στην ελληνική ταινία της δεκαετίας του ’60. Είναι δεδομένο πως ζορίζονται οι οικονομικά ευάλωτοι, αλλά ζορίζεται για μια ακόμη φορά και η μεσαία τάξη. Αυτή η μεσαία τάξη για την οποία όλοι «δίνουν μάχες», αλλά τελικά πάντοτε εκείνη την πληρώνει.

ΚΑΛΟ είναι το πλαφόν που θα μπει στους λογαριασμούς ρεύματος, αλλά δεν είναι αρκετό. Πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα στήριξης της μεσαίας τάξης. Τώρα. Γιατί, μετά θα είναι αργά. Υπάρχει ο κίνδυνος να «σοκαριστούμε» για μια ακόμη φορά από την άνοδο των λαϊκιστικών δυνάμεων. Και, τότε, θα ψάχνουμε να βρούμε πώς συνέβη. Μόνο η πρόληψη λύνει τέτοιου είδους προβλήματα.