Η προϊστορία λέει πως οι Κούρδοι πολιτικοί πρέπει να φυλάνε τον κόρφο τους ύστερα από τέτοιες επαφές. Η τελευταία φορά που ο Ερντογάν συνάντησε το προεδρείο του μεγαλύτερου φιλοκουρδικού κόμματος της Τουρκίας ήταν το 2009, όταν δέχτηκε, ως πρωθυπουργός, τον Αχμέτ Τουρκ και τον Σελαχατίν Ντεμιρτάς, συμπροέδρους τότε του HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών).

Το 2016, ο δεύτερος κατέληξε στις φυλακές της Σηλυβρίας, με πάνω από 42 χρόνια στην πλάτη, για την κλισέ κατηγορία της συνεργασίας με το PKK. Στην πραγματικότητα επειδή στήριξε τους Συροκούρδους μαχητές του Κομπάνι και χάλασε τα πολιτικά σχέδια του Ερντογάν. Στις βουλευτικές εκλογές το 2013, το HDP πήρε 13,1% και το 2018 11,7%, εμποδίζοντας την αυτοδυναμία των ισλαμιστών (ΑΚP). Εξάλλου, στις προεδρικές του 2018, ο Ντεμιρτάς απέσπασε 8,4%, όντας στη φυλακή.

Πέρσι, ο 52χρονος Κούρδος πολιτικός δήλωσε θαρραλέα στους δικαστές: «Αν ήμουν κάποιος υπερεθνικιστής πολιτικός που ενορχήστρωνε δολοφονίες στην καρδιά της Αγκυρας και απειλούσε τον λαό, όχι μόνο δεν θα μου ασκούσατε δίωξη, αλλά θα με προστατεύατε».

Εκτός από τη σύλληψη του Ιμάμογλου, τη σκλήρυνση του δεσποτικού τουρκικού καθεστώτος αντικατοπτρίζει και η πληθυσμιακή έκρηξη των φυλακών.

Βάσει επίσημων στοιχείων του υπουργείου Δικαιοσύνης, το πρώτο τρίμηνο του 2025 φυλακίστηκαν 14.000 πολίτες, με αποτέλεσμα τα τουρκικά σωφρονιστικά ιδρύματα να ξεχειλίζουν από 100.000 υπεράριθμους κρατουμένους. Για την ακρίβεια, η χωρητικότητά τους βρίσκεται στο… 134%, αφού οι 395 φυλακές της Τουρκίας φιλοξενούν σχεδόν 400.000 άτομα, αντί για 300.000. Στον Προϋπολογισμό του 2025, η σχετική δαπάνη αυξήθηκε 30%, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι έφτασαν τους 64.000 και η κυβέρνηση εξήγγειλε το χτίσιμο άλλων 11 κτιρίων, για να στεγάσουν τον υπερπληθυσμό. Μάλλον περιττεύουν, αφού όλη η Τουρκία μετατρέπεται σταδιακά σε μια φυλακή…