ΤΩΡΑ, ήρθε η σειρά Μπιγιονσέ να τραγουδήσει τον «ύμνο» της Μεγάλης Παραίτησης. Η σούπερ σταρ λέει «μόλις παράτησα τη δουλειά μου, θα βρω νέο κίνητρο, διάολε, με δουλεύουν τόσο σκληρά»!

ΑΒΥΣΣΟΣ χωρίζει τον Λάκη Χαλκιά με την Μπιγιονσέ. Αβυσσος χωρίζει, όμως, τις συνθήκες της δεκαετίας του ’70 με τη σημερινή εποχή. Τότε, ήταν τα οργανωμένα εργατικά κινήματα που διεκδικούσαν καλύτερους μισθούς και συνθήκες. Τώρα, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο «ξεσηκωμός» είναι πλέον… εξατομικευμένος.

ΣΤΑ αεροδρόμια της Ευρώπης υπάρχει χάος. Η έλλειψη προσωπικού τόσο στα αεροπλάνα όσο και στο έδαφος οδηγεί σε χιλιάδες ακυρώσεις και καθυστερήσεις πτήσεων.

ΤΟ ίδιο συμβαίνει και σε πολλούς ακόμα κλάδους. Τουλάχιστον 10 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν παραιτηθεί από την εργασία τους στη μεταπανδημική περίοδο.

ΟΙ εργαζόμενοι στις χώρες της Δύσης είχαν το χρόνο κατά τη διάρκεια της πανδημίας να επανεξετάσουν τις προτεραιότητές, τις επιθυμίες και να θέσουν νέους στόχους στον τρόπο ζωής τους.

Η αναζήτηση υψηλότερου μισθού αποτελεί το βασικό κίνητρο για παραίτηση, ενώ άλλοι λόγοι είναι η ευελιξία στον τρόπο εργασίας και η ισορροπία μεταξύ δουλειάς και προσωπικής ζωής.

«ΔΕΝ φτάνουν τα… μισθά», που έλεγε η μοναδική Σαπφώ Νοταρά στην ελληνική ταινία. Η υπερεργασία και οι χαμηλές αμοιβές δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Την ίδια ώρα το τσουνάμι της ακρίβειας εξαϋλώνει τα εισοδήματα.

ΤΟ πρόβλημα έθεσε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο συνέδριο των τουριστικών επιχειρήσεων εστιάζοντας στην έλλειψη προσωπικού στον κλάδο. Ο πρωθυπουργός είπε ότι «ο τουρισμός πρέπει να είναι ελκυστικός όχι μόνο στους επισκέπτες, αλλά και σε όσους εργάζονται σε αυτόν. Κάτι που παραπέμπει σε καλύτερους μισθούς και όρους εργασίας. Αυτό επιβάλλει η ελεύθερη αγορά αλλά και η κοινωνική ευθύνη. Μόνο ο ευχαριστημένος εργαζόμενος, άλλωστε, γίνεται και παραγωγικός εργαζόμενος, για τον ίδιο και για την επιχείρηση».

ΤΟ κράτος στήριξε γενναιόδωρα τις επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αποφεύχθηκαν τα λουκέτα. Μειώθηκε σημαντικά η ανεργία. Αρκετοί επιχειρηματίες τα έβαλαν στην τσέπη τους. Ούτε επένδυσαν ούτε στήριξαν τους εργαζομένους τους.

ΤΩΡΑ ήρθε η ώρα να αυξηθούν και οι μισθοί. Κάποιες επιχειρήσεις βγάζουν υπερκέρδη, άλλες έχουν καλά κέρδη. Δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα στις τσέπες των επιχειρηματιών. Οφείλουν να δώσουν «μέρισμα» στους εργαζομένους. Δεν γίνεται οι εταιρίες να παρουσιάζουν αποτελέσματα μετα-μνημονιακής εποχής και οι εργαζόμενοι να αμείβονται με μισθούς… Μνημονίου.

ΧΤΥΠΑΕΙ καμπανάκι. Ο συνδικαλισμός έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα και έχει παρακμάσει. Η εξατομικευμένη αντίδραση που εκδηλώνεται με το κύμα της «Μεγάλης Παραίτησης» μπορεί εύκολα να συντρίψει τόσο τους σχεδιασμούς όσο και τα οικονομικά αποτελέσματα των εταιριών.

ΑΣ το σκεφτούν κι ας αποφασίσουν οι επιχειρηματίες πριν βρεθούν σε αδιέξοδο. Να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Αλλιώς, θα είναι πια ο ανταγωνισμός που θα τους βάλει λουκέτο.