Κάποια στιγμή, στη συζήτηση που κάναμε στο τραπέζι -σε πανεπιστημιακό εστιατόριο-, μιλώντας για την ενεργειακή κρίση, κάποιος αναφέρθηκε στους Αραβες, «που δεν δείχνουν μεγάλη προθυμία να αυξήσουν την άντληση πετρελαίου για να διευκολυνθεί η Ευρώπη στην ενεργειακή κρίση που επιβάλλει ο Πούτιν». Κι ενώ στην Ελλάδα κανείς δεν θα παρατηρούσε τίποτε το μεμπτό στο λόγο αυτό, δύο από την παρέα, τρομαγμένοι, είπαν ότι δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί η λέξη «Αραβες», γιατί δεν ξέρουν ποιος ακούει και ποια καταγγελία μπορεί να εισπράξουν.

Εμεινα έκπληκτη. Δηλαδή, πώς έπρεπε να αναφερθεί κάποιος στους Αραβες για να μην ενοχληθούν οι κινηματίες του «πολιτικά ορθού», που έχουν επιβάλει και στα μεγάλα πανεπιστήμια το «πρόσεχε τι λες»; Δεν συνεχίστηκε η συζήτηση κι επομένως δεν ξέρω αν το ορθόν θα ήταν να ειπωθεί Καταριανοί, Σαουδάραβες, Ιρακινοί, ή οι όποιοι μετέχοντες στον OPEC που έχουν την τύχη να παράγουν πετρέλαιο, το οποίο εμείς οι υπόλοιποι χρυσοπληρώνουμε.

Οσοι ταξιδεύουν συχνά στην Αμερική παρατηρούν, χρόνο με το χρόνο, ότι δημιουργούνται λίστες με όλο και περισσότερα θέματα συζήτησης τα οποία πρέπει να αποφεύγονται. Ενας από τους συναδέλφους που υπηρετεί σε μεγάλο τηλεοπτικό οργανισμό, μας εξήγησε ότι το πρώτο πράγμα που γίνεται πριν ακόμη και από την πρόσληψή σου είναι να σου δίνουν μια τεράστια λίστα αποτελούμενη από λέξεις και εκφράσεις τις οποίες δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιήσεις στον προφορικό ή στον γραπτό λόγο επί ποινή απολύσεως.

Αλλά από τη στιγμή που ελέγχεται ο λόγος με τέτοιου είδους «κανονισμούς», αυτή η απαγόρευση δεν δημιουργεί μόνον υποχρεωτική αυτολογοκρισία στην εκφορά του. Είναι λογοκρισία για τη δική μας ανάγνωση, αλλά όχι τόσο επικίνδυνη όσο η διαμόρφωση των χαρακτήρων που επιβάλλεται μέσα από τη γλώσσα με αυτόν τον υποδόριο τρόπο. Επιδιώκεται, με το κίνημα του «πολιτικά ορθού», να διαμορφωθεί μέσα από κάποιες προδιαγραφές ένα νέο πρότυπο ανθρώπου, αποκομμένου από τις ρίζες του, από τον πολιτισμό του, από το περιβάλλον του, το οποίο είχε ήδη προβλέψει και προδιαγράψει ο Τζορτζ Οργουελ. Δηλαδή, εδώ επανέρχονται πρότυπα αυταρχικών καθεστώτων, ρίχνοντας στην πυρά όλα όσα δημιουργήθηκαν και αποτέλεσαν κοινό κτήμα της ανθρωπότητας με το πέρασμα των αιώνων.

Θυμάμαι την ημέρα του εορτασμού της Ανεξαρτησίας στις ΗΠΑ, στις 4 Ιουλίου 2020, ένα οργισμένο πλήθος στη Βαλτιμόρη έσυρε το άγαλμα του Κολόμβου και το πέταξε στη θάλασσα. Είχαν εξοργιστεί επειδή… ο Κολόμβος, που ανακάλυψε την Αμερική, υποδούλωσε τους αυτόχθονες. Ηρθε η ώρα η ανθρώπινη Ιστορία να ξαναγραφτεί από την αρχή και οι κοινές μας αξίες να περάσουν από τη νέα Ιερά Εξέταση του «πολιτικά ορθού»; Επικίνδυνη προοπτική.