Οι περισσότεροι μάλλον παρακολουθούν μια δωρεάν σπαρταριστή κωμωδία που προσφέρει ο θίασος ενός άλλοτε ισχυρού κόμματος. Κάποιοι όντως ενδιαφέρονται. Πρόκειται για μια διαρκώς μειούμενη μειοψηφία, η οποία κατατείνει να γίνει «γκρούπα». Η οποία παλεύει με νύχια και με δόντια ή να κρατήσει τα κλειδιά και το ταμείο ή να γλιτώσει από μελλοντικές πιθανές περιπέτειες με τα όσα αποκαλύπτουν αλληλοκατηγορούμενοι οι «σύντροφοι». Και υπάρχει και μια σημαντική μερίδα, η οποία μένει παγερά αδιάφορη για την τύχη του Στ. Κασσελάκη, του Ν. Παππά, του Α. Τσίπρα, του Π. Πολάκη και του Ν. Φαραντούρη.

Μήπως λοιπόν και τελικά παρα-ασχολούμαστε με τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στα «χαλάσματα της Κουμουνδούρου»; Μα, θα πει κάποιος, πρόκειται -ακόμα- για την αξιωματική αντιπολίτευση. Σωστό, αλλά μάλλον μάταιο, καθώς όλα δείχνουν ότι είναι απλώς θέμα χρόνου να απολέσει κι αυτό το προνόμιο μες στη γελοιοποίηση και τον εσωτερικό διχασμό. Ο Τύπος οφείλει να ασχολείται με τα όσα συμβαίνουν και για θεσμικούς λόγους. Οφείλει όμως να ασχολείται και για έναν πολύ πιο ουσιαστικό λόγο. Τον συνόψισε γλαφυρά και με ακρίβεια χθες ο Χρ. Χωμενίδης, λέγοντας στον ΣΚΑΪ: «Το σουργελοειδές πράγμα που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ μας εμποδίζει να συζητήσουμε τα σοβαρά».

Και υπάρχουν πολλά σοβαρά, τα οποία δεν βασανίζουν μόνο το σήμερα της χώρας, αλλά διεκδικούν να καθορίσουν και το μέλλον της και μάλιστα σε ένα ασταθές και αναθεωρητικό διεθνές περιβάλλον. Ακρίβεια, υπογεννητικότητα, ασφάλεια, ανάπτυξη, επαναβιομηχανοποίηση, ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής, καλύτερη Υγεία και Παιδεία, ψηφιακός εκσυγχρονισμός και αρκετά άλλα. Πραγματικά σοβαρά θέματα, τα οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, ενώ π.χ. η ακρίβεια, η ανασφάλεια και το Μεταναστευτικό, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέδειξαν σε κρατίδια της χώρας που εξέθρεψε το «αβγό του φιδιού» και ντρεπόταν επί δεκαετίες γι’ αυτό το ναζιστικό -όχι απλώς ακροδεξιό- AfD. Ή σε συνθήκες πολέμου στην Ουκρανία και τη Μ. Ανατολή, με τον Τ. Ερντογάν να επιστρέφει με άνεση και προκλητικότητα στον αναθεωρητισμό της «Γαλάζιας Πατρίδας» και τις ακρότητες του τύπου «δεν υπάρχουν σύνορα στην θάλασσα» ή ότι «η θάλασσα του καθενός φτάνει τόσο μακριά όσο ο ορίζοντάς του».

Αυτά τα πραγματικά σοβαρά θέματα επισκιάζονται από τη φαιδρότητα που σκορπίζουν απλόχερα οι πρωταγωνιστές του «κόμματος-κουρελού». Το οποίο, εκτός των άλλων, έχει καταφέρει να μην το ακούει κανείς, ό,τι κι αν λέει. Ακόμα και όσοι είναι έτοιμοι να μπουν στην αρένα και να μονομαχήσουν για την τελική επικράτηση στον εξαϋλωμένο μικρόκοσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και με τη διάλυσή του βρήκε τρόπο να κάνει κακό και να αποπροσανατολίσει. Μοναδικό ταλέντο.

ΑΙΧΜΗ

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΛΑΦΟΣ

Ομόφωνα το τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων αθώωσε τους 4 υπαλλήλους του ΚΕΕΛΠΝΟ, τους οποίους κυνηγούσε μανιωδώς ο Π. Πολάκης -μαζί με τα μιντιακά «πιστόλια» του συστήματος- από το 2017. Οπως φαίνεται, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου, πιστός στο δόγμα του, να βάλουμε 3-4 στην φυλακή για να ξανακερδίσουμε τις εκλογές, είχε στοχοποιήσει τον Α. Γεωργιάδη, με τον οποίο έχουν ανοικτή πολιτική βεντέτα. (Συμπτωματικά χθες διαβιβάστηκε στη Βουλή από τον Αρειο Πάγο το αίτημα για την άρση της ασυλίας του Π. Πολάκη, μετά από μήνυση του νυν υπουργού Υγείας για τους χαρακτηρισμούς του μηνυόμενου «λαδέμπορος», «αδιευκρίνιστος» κ.ά.)

Αυτή η ιστορία με τον Στ. Πουλή, τη σύζυγό του κι άλλα δύο στελέχη του ΚΕΕΛΠΝΟ, έχει μεγάλο βάθος και μια πολύ δαιδαλώδη διαδρομή σε παραδικαστικά κυκλώματα, τα οποία προσπάθησαν να βοηθήσουν τον «έλεγχο των αρμών της εξουσίας». Νέα στοιχεία, όπως λένε οι πληροφορίες, αναμένεται να δημοσιοποιηθούν, αφού ο Π. Πολάκης κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Συνδέεται άρρηκτα με το σύστημα της «σκευωρίας Novartis». Δηλαδή με τη δομική συγκρότηση της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

Οπως θα έλεγε και ο Α. Τσίπρας, «ευτυχώς υπάρχουν ακόμα δικασταί εις τας Αθήνας». Και κατέρρευσε με πάταγο ακόμα μια σκευωρία που επιχειρήθηκε από την τοξικότητα και την εχθροπάθεια. Αν σε έναν μήνα δεν ασκηθεί αναίρεση, η χθεσινή αθωωτική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων θα εξελιχθεί σε μια οριστική καταδίκη της τοξικότητας και της εχθροπάθειας.

Ποιος «παίζει» με τον Δένδια;-1

Συζητήσεις στο πολιτικό παρασκήνιο για τον επόμενο/η Πρόεδρο της Δημοκρατίας γίνονται. Και γίνονται σε πολλά κόμματα και «επίπεδα». Ηδη έχουν κυκλοφορήσει ονόματα, όπως π.χ. του Κ. Τασούλα, της Γ. Αγγελοπούλου. Εσχάτως μπήκε στο χορό και το όνομα του υπ. Αμυνας, Ν. Δένδια. Ο Π. Μαρινάκης το διέψευσε. Ωστόσο, το θέμα «παίζει», θεωρώντας ίσως ότι η διάψευση του κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν εκ καθήκοντος.

Πέρα από τις ερμηνείες όμως, υπάρχει και η λογική. Ο Κ. Μητσοτάκης το έχει πει κατηγορηματικά, ότι η συζήτηση για την Προεδρία της Δημοκρατίας θα ανοίξει στον καιρό της (Ιανουάριο ή Φεβρουάριο του 2025 όταν και θα πλησιάζει η λήξη της θητείας της Κ. Σακελλαροπούλου). Οχι μόνο για λόγους σεβασμού στο πρόσωπο της ΠτΔ. Αλλά και για προφανείς πολιτικούς λόγους. Τους μόνους που δεν εξυπηρετεί μια πρόωρη ονοματολογία είναι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση. Και οι μόνοι που έχουν λόγους να δημιουργούν εικόνα αναταραχής στην Ν.Δ., την ώρα της εσωστρέφειας του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, είναι τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συμφέροντα που το επιδιώκουν…

 Ποιος «παίζει» με τον Δένδια;-2

…Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα δεν το έχει κάνει κανείς, εκτός από έναν δημοσιογράφο, ο οποίος φέρεται να διατηρεί άριστες σχέσεις με τον υπ. Αμυνας. Ο Ν. Δένδιας θέλει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Οσο τιμητικό κι αν είναι το αξίωμα -που είναι- και εφόσον του προταθεί, δεν είναι βέβαιο αν ο Ν. Δένδιας θέλει την ΠτΔ ή κάποιο άλλο πιο ενεργητικό αξίωμα.

Ισως γι’ αυτό και οι διακινητές του «σεναρίου Δένδια» εντοπίζονται στον θολό πολιτικό χώρο, μεταξύ του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς, πρώην «καραμανλικών», που έχουν προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, και μιας τάσης της Χ. Τρικούπη, που βλέπει το μέλλον της χέρι χέρι με ό,τι απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ…

Το ΠΑΣΟΚ θα χάσει κι αυτό το τρένο;

Η σημερινή επέτειος της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ από τον Α. Παπανδρέου δεν γιορτάζεται σε μια εκδήλωση, αλλά σε περισσότερες. Λίγο λιγότερες από τις υποψηφιότητες για την προεδρία του. Ολες γίνονται στο όνομα του «όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε» και του Α. Παπανδρέου, αλλά η κάθε εκδήλωση υπηρετεί συγκεκριμένη υποψηφιότητα.

Λογικό, ίσως πει κάποιος, δεδομένου ότι το ΠΑΣΟΚ μπαίνει στην τελική ευθεία για την εκλογή αρχηγού. Ομως με αυτό το πνεύμα και με τον πολυκατακερματισμό που υπάρχει, ποια σημασία θα έχει αν εκλεγεί ο Ν. Ανδρουλάκης, η Α. Διαμαντοπούλου, ο Π. Γερουλάνος ή ο Χ. Δούκας, αν θα του/της απομείνει ένα μέρος του ήδη μικρού ΠΑΣΟΚ;

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Ούτε την Επιτροπή Δεοντολογίας δεν ελέγχει πια ο Στ. Κασσελάκης; Αναβάλλεται η διαγραφή Χρ. Σπίρτζη;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Ο Στ. Κασσελάκης, λέγοντας στον Βόλο «αυτή τη στιγμή είμαστε ένα ξέφραγο αμπέλι», έκανε αυτοκριτική;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Γιατί ενοχλούνται κάποιοι επειδή ο Τ. Θεοδωρικάκος κάνει έλεγχο σε 26 μεγάλες επιχειρήσεις και σε χιλιάδες κωδικούς προϊόντων;