Η Ζωή είχε πάρει το μικρόφωνο και αντί για τα πέντε λεπτά ομιλίας που δικαιούται, μίλαγε 27 λεπτά και η Λιάνα Κανέλλη τη χρονομετρούσε. Η Ζωή βρήκε την ευκαιρία να πει περισσότερα: «Δεν θα υπακούσω σε κανένα χρονόμετρο ούτε σε κανέναν όψιμο επαναστάτη που ξεκίνησε την καριέρα του επί χούντας.

Μιλώ ως μοναδική γυναίκα αρχηγός και ως αρχηγός εναντίον της οποίας ο Πρόεδρος της Βουλής πήρε τον λόγο και επί 10 λεπτά μού επιτέθηκε με ύβρεις και συκοφαντίες… Εμποδίζομαι για να κάνουν πάρτι η Ομάδα Αλήθειας και τα πληρωμένα δημοσιεύματα που αναδεικνύουν μόνο όσα λέει ο Μητσοτάκης… Ο Πρόεδρος της Βουλής πήρε τον λόγο για να μου επιτεθεί και για να συκοφαντήσει τον αγώνα για το έγκλημα των Τεμπών».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου σε έναν μικρό για τα μέτρα της λόγο είχε κατορθώσει να απευθυνθεί στον Ελληνάρα του «κανένας δεν θα μου πει τι θα κάνω». Στα τρολ που, όταν δεν έχουν τίποτα να πουν, επιτίθενται στους άλλους προσωπικά με τους πιο τραβηγμένους συνειρμούς, όπως το πότε ξεκίνησε να δουλεύει.

Στα ανθρώπινα χρυσόψαρα που ξεχνάνε τι άκουσαν πριν από πέντε λεπτά, λέγοντας ότι ο Κακλαμάνης την έβρισε και τη συκοφάντησε. Στο Πανελλήνιο Κίνημα Ο,τι Θυμάμαι Χαίρομαι κολλώντας στο θέμα την Ομάδα Αλήθειας σαν οι αναρτήσεις στο facebook να είναι το ίδιο με το βήμα της Βουλής. Και τα Τέμπη που πάνε με όλα. Τα Τέμπη και την εκμετάλλευσή τους που την εκσφενδόνισε μπροστά από τον Νίκο Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που ξέχασε να κολλήσει στις δηλώσεις της είναι τα «μπόλια», κάτι όμως που εύκολα διορθώνεται.

Υπάρχει η άποψη ότι ο Τύπος δίνει υπερβολική προβολή στη Ζωή, με αποτέλεσμα τα ποσοστά της να ανεβαίνουν. Διαφωνώ. Η Ζωή δεν δημιουργεί πολιτικό κοινό. Παίρνει κοινό που κινείται από κόμμα σε κόμμα. Φτάνει ο αρχηγός του να είναι «αντισυστημικός». Δηλαδή να μπαίνει στη Βουλή και να βολεύει φίλους και συγγενείς. Οσο πιο άσχετοι, ανίκανοι και ασήμαντοι είναι τόσο το καλύτερο. Αφού «αν μπαίνει, γίνεται αυτός βουλευτής, γιατί να μην μπορώ να γίνω και εγώ;». Καλύτερα όλοι μαζεμένοι σε ένα κόμμα, παρά να επηρεάζουν την πολιτική κομμάτων που μπορούν να παίξουν ρόλο.

Υπάρχει και το «όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού τόσο πιο πολύ φαίνεται ο κ… της». Η ιστορία της πολιτικής είναι γεμάτη από μαϊμούδες που σκαρφάλωσαν πιο ψηλά από όσο άντεχαν.

 Πραγματικότητα, το φορτηγό που πατάει τις φαντασιώσεις

Υπάρχει Αγγλος που να είναι οπαδός των Γουίγκ; Ρώσος που να στηρίζει τους μενσεβίκους; Ελληνας που να λέει ότι στηρίζει το κόμμα των Ρωσόφιλων ή των Γαλλόφιλων ή των Αγγλόφιλων; Ακόμα και αν υπάρχει, θα ακούγεται κάπως γραφικός. Οπως αυτοί που κατέβαιναν στις εκλογές σαν πολιτική παράταξη συνεχιστών του Καποδίστρια. Οι οποίοι στην πράξη ανακάλυψαν ότι ήταν πολλοί αυτοί που την είχαν κοπανήσει όταν διδασκόταν ο βίος και πολιτεία του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας.

Στην Ιστορία υπήρξαν πολιτικά ρεύματα και κινήσεις που στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. Ισχύει για ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με κόμματα που θεωρούσαν αιώνια. Μέχρι η πραγματικότητα, που είναι ένα φορτηγό που δεν σταματάει μπροστά στις φαντασιώσεις, να αποδείξει το αντίθετο.

Το σκέφτομαι κάθε φορά που διαβάζω για τα ηθικά πλεονεκτήματα της αριστεράς. Το πόσο κακό όνομα της δίνουν αυτοί που αντί για λόγο χρησιμοποιούν τη βία. Μπορεί. Αλλά μετά θάνατον.

Η σημερινή σύγκρουση σε πολιτιστικό επίπεδο είναι μεταξύ των προχώ και των συντηρητικών. Μεταξύ των ηλεκτρονικά ενημερωμένων και των αντίστοιχων αναλφάβητων. Μεταξύ πρώην αυτοκρατοριών και ανερχόμενων δυνάμεων. Συστεγασμένοι κάτω από τη σκέπη παλιότερων κομμάτων μέχρι να δημιουργήσουν δικά τους.

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

Η υπόθεση με την επίθεση του 34χρονου φοιτητή σε γυναίκα που δούλευε στο κυλικείο της Πανεπιστημιούπολης επειδή τον εμπόδισε να κολλήσει αφίσες στο κυλικείο, εκτός της ασφάλειας στους πανεπιστημιακούς χώρους φέρνει στην επικαιρότητα και ένα άλλο θέμα. Την εντύπωση των αριστερών ότι οι δημόσιοι χώροι και μέσα τούς ανήκουν.

Την εντύπωση ότι επειδή κάποιος μπήκε στο πανεπιστήμιο τα κτίρια του ανήκουν και επειδή κάποιος προσελήφθη στο μετρό τα τρένα τού ανήκουν. Το αποτέλεσμα είναι κάθε έργο που εγκαινιάζεται να είναι προσφορά της κυβέρνησης σε αυτούς που μπορούν να οργανώσουν κάποια άτομα και να το διεκδικήσουν.

Η σύλληψη του θεωρητικά φοιτητή και στην πράξη τραμπούκου δείχνει ότι το κράτος έχει αντιληφθεί ότι υπάρχει μια πλειοψηφία πολιτών που απαιτεί λύση αλλά δεν αποτελεί λύση. Δεν μπορεί να κινητοποιείται η κρατική μηχανή για ένα συμβάν, αλλά χρειάζεται μια μέθοδος που να ενεργοποιείται. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης το λέει σαφώς. Το πανεπιστήμιο θα πρέπει να έχει άτομα για να ελέγχουν τους χώρους και η αστυνομία να επεμβαίνει όταν κληθεί.

Η ανομία στα πανεπιστήμια δεν περιορίζεται στη βία οργανωμένων αριστερών ομάδων. Πανεπιστημιακοί χώροι μετατρέπονται σε πιάτσες ναρκωτικών. Χώροι δίπλα σε φοιτητικές εστίες σε καβάτζες. Ρομά κλέβουν καλώδια εκατοντάδων μέτρων. Και η αριστερά, αμήχανη, επαναλαμβάνει την κασέτα ότι οι πανεπιστημιακοί μπορούν να ελέγξουν τους χώρους του.