Με λίγα λόγια το μήνυμα είναι να μην κάνουμε σπατάλες, όταν μπορούμε με μικρές καθημερινές κινήσεις να μειώσουμε την ενέργεια που καταναλώνουμε και κατ’ επέκταση τους λογαριασμούς που πληρώνουμε. Σε μερικούς αυτό θυμίζει τα λόγια που είπε και ακούστηκε υπερβολικός ο Μακρόν: Η Ευρώπη βιώνει το τέλος της εποχής της αφθονίας, των βεβαιοτήτων και της ανεμελιάς.

Το πώς ορίζεται βέβαια η αφθονία είναι ένα καλό ερώτημα. Είναι άραγε άχρηστη πολυτέλεια να στέλνεις το παιδί σου στο κολυμβητήριο; αναρωτιούνται οι Γάλλοι στο άκουσμα ότι περισσότερες από 30 πισίνες κλείνουν επειδή οι διαχειριστές δεν αντέχουν το ενεργειακό κόστος. Δύσκολη η απάντηση διότι δεν πρόκειται για μια ξαφνική, εσωτερική ανατροπή, αλλά για ένα παγκόσμιο πρόβλημα που ξεκίνησε από έναν πόλεμο. Τον πόλεμο του Πούτιν. Ομως πριν υιοθετήσουμε την αρκετά απαισιόδοξη αποστροφή του Γάλλου προέδρου και πριν αρχίσουμε να μελαγχολούμε ακούγοντας ακόμα μεγαλύτερες υπερβολές για «τον χειρότερο χειμώνα από το 1942», ας βάλουμε κάτω τα δεδομένα με ψυχραιμία. Διότι ούτε στο 1942 είμαστε ούτε ανίκανοι να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στην ευμάρεια και την εξοικονόμηση πόρων.

Τα δεδομένα είναι απλά: Ο Πούτιν έκλεισε την ενεργειακή στρόφιγγα, η Ευρώπη αποθηκεύει όσο φυσικό αέριο προλαβαίνει και οι κυβερνήσεις επιδοτούν όσο μπορούν επιχειρήσεις και νοικοκυριά για να αντιμετωπίσουν την εκτόξευση των τιμών. Ομως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον, διότι πλέον το θέμα δεν είναι μόνο το υψηλό κόστος, αλλά η επάρκεια. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη.

Κατ’ αρχάς, το κράτος δίνοντας πρώτο το παράδειγμα εξοικονόμησης ενέργειας στους φορείς του και παρέχοντάς τους τα κατάλληλα θεσμικά εργαλεία και τις απαραίτητες πιστώσεις για τη βελτίωση των υποδομών τους. Κατά δεύτερον, οι μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που θα έπρεπε ήδη να έχουν σχέδια εσωτερικής λειτουργίας. Και κατά τρίτον, οι πολίτες στα σπίτια τους για τους οποίους πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα με κίνητρα εξοικονόμησης και αντικίνητρα σπατάλης.