Το τι σημαίνει «κοινή λογική», βέβαια, κατά τον Νεοϋορκέζο κτηματομεσίτη και συγγραφέα του «Πώς να γίνεις πλούσιος», είναι αυτονόητο. Και κυρίως να φροντίζεις να στοχοποιείς εκ των προτέρων τους εχθρούς σου. Από τις πρώτες ημέρες της πρώτης του θητείας ο Τραμπ έδειξε ότι τα μέσα ενημέρωσης θα είναι από τους πρώτους στόχους ως χαρακτηρισμένοι εχθροί.

Δεν είχε κάνει την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει ότι βασικοί του εχθροί θα είναι οι πιο γνωστοί δημοσιογράφοι, με μεγάλη εμπειρία και βαριά βιογραφικά και μάλιστα των μεγαλύτερων μέσων, CNN, New York Times, Washington Post. Ηταν τα τρία κυριότερα μέσα που πρωταγωνίστησαν στο γκρέμισμα εκατοντάδων fake news που είχε κατασκευάσει και διακινήσει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Οι ύβρεις, οι προσβολές και οι απειλές από τον ίδιον και το επιτελείο του προς εκπροσώπους των ΜΜΕ διογκώθηκαν στον μέγιστο βαθμό μετά την εισβολή του όχλου του στο Καπιτώλιο. Και τώρα ήρθε η ώρα να πάρει την οριστική του εκδίκηση.

Την περασμένη Τρίτη ανακοινώθηκαν αυστηροί περιορισμοί στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας δημοσιογράφων-ανταποκριτών που καλύπτουν τον Λευκό Οίκο, το λεγόμενο «press pool». Λειτουργούσε παραδοσιακά αυτόνομα με τον ίδιον τρόπο από το 1948. Τώρα ανακοινώθηκε ότι ο Λευκός Οίκος θα αποφασίζει ποιος δημοσιογράφος θα συμμετέχει στην ενημέρωση του προέδρου και ποιος όχι. Πολλοί ήταν οι δημοσιογράφοι που αντέδρασαν αφού τους είχε απαγορευτεί η είσοδος.

Ο ανταποκριτής των New York Times στον Λευκό Οίκο, Πίτερ Μπέικερ, έκανε άμεση σύγκριση με το Κρεμλίνο: «Εχοντας υπηρετήσει ως ανταποκριτής στη Μόσχα στις πρώτες μέρες της βασιλείας του Πούτιν», αυτό που έκανε ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο «μου θυμίζει πως το Κρεμλίνο επέτρεπε την είσοδο και επέλεγε να ενημερώνει μόνο συμμορφούμενους δημοσιογράφους». Η εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, η Καρολάιν Λέβιτ, απάντησε στον Μπέικερ στο X με ένα emoji κλόουν και τον αποκάλεσε «αριστερό στενογράφο που υποδύεται τον δημοσιογράφο».

Η δημοσιογράφος της HuffPost Γουίτνεϊ Σνάιντερ μίλησε ανοικτά για τη «δειλία του Λευκού Οίκου» να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και την κριτική των ΜΜΕ. Μόνο που από ό,τι φαίνεται και από άλλες συντονισμένες κινήσεις, δεν είναι δειλία. Είναι κάτι άλλο, πιο σύνθετο και πιο οργανωμένο. Αν μάλιστα συνδυάσει κανείς και τα «μαθήματα δημοκρατίας» του Βανς προς την Ευρώπη, κατανοεί εύκολα τι σημαίνει για όλο το σύστημα Τραμπ «ελευθερία του λόγου».