Αφετέρου, τακτοποιώντας την άτακτη και απρόβλεπτη επικαιρότητα του άμεσου παρελθόντος, δημιουργεί κανείς την ψευδαίσθηση ότι το μέλλον θα είναι περισσότερο προβλέψιμο και ελέγξιμο από τις ούτως ή άλλως περιορισμένες δυνάμεις του μέσου ανθρώπου. Ας μη μιλήσουμε καλύτερα για την ψευδαίσθηση που έχουμε οι περισσότεροι για τους ετήσιους απολογισμούς: Οτι οδηγούν σε πιο ορθολογική διαβάθμιση των στόχων για την επόμενη χρονιά. Εδώ δεν γελάει μόνο ο Θεός -αυτό που λένε ότι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια- αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος…

Πόλεμοι σε εξέλιξη, νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, μια Ευρώπη να προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της σε όλα τα μέτωπα, πτώση του καθεστώτος στη Συρία, η παγκόσμια οικονομία σε νέες ισορροπίες με νέους παίκτες, το φάντασμα ενός ευρύτερου πολέμου ή μίας γενικευμένης παγκόσμιας κρίσης, προειδοποιήσεις ειδικών, νέες μορφές μαζικής τρομοκρατίας που δεν προβλέπουν οι ειδικοί μελετητές, σαλεμένοι ακροδεξιοί -όπως ονομάζουμε τον Αραβα δολοφόνο στο Βρανδεμβούργο- γιατί ακόμα δεν έχουμε βρει την κατάλληλη λέξη που να περιγράφει αποτελεσματικά το προφίλ του.

Στην Ελλάδα, τα γεγονότα της χρονιάς ήταν πολλά. Ο καθένας κρατά ό,τι του έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση βάσει των εμπειριών ή των προσδοκιών του για το μέλλον. Η κατρακύλα της προηγούμενης αξιωματικής αντιπολίτευσης, που πριν από λίγα χρόνια αποφάσιζε για τις ζωές όλων μας. Η πορεία της ελληνικής οικονομίας που εισπράττει εύσημα εντός και εκτός -χωρίς ακόμα αυτό να έχει μεταφραστεί σε πραγματική άνοδο του βιοτικού επιπέδου αυτών που το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη- η διαφθορά, το βαθύ και σκοτεινό Δημόσιο και πολλά άλλα.

Δεν έχει νόημα να μη βλέπει κανείς. Νόημα έχει να καταλαβαίνει τι βλέπει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι μία από τις λέξεις της χρονιάς από το Oxford University Press είναι «brain rot». Η συνέπεια που επιφέρει στον εγκέφαλο η fake, άχρηστη και χαμηλής ποιότητας υπερπληροφόρηση στα social. Τον σαπίζουν σαν ληγμένο φαγητό ξεχασμένο στο ψυγείο…