Σήμερα συμπληρώνονται 15 χρόνια από εκείνη την ημέρα στην οδό Σταδίου, στο κέντρο της Αθήνας. Ακριβώς απέναντι από το βιβλιοπωλείο «Ιανός», όπου λίγες ημέρες πριν άλλοι τραμπούκοι εισέβαλαν για να διακόψουν, διά της αγαπημένης τους βίαιης μεθόδου, συζήτηση για την «Τυμβωρυχία των Τεμπών». Και μερικές δεκάδες μέτρα από τη Νομική, όπου άλλοι, της ιδίας συνομοταξίας, όρμησαν, χτύπησαν, τραυμάτισαν, εξαφανίστηκαν.

Σε τρίτη φάση, λοιπόν. Μία για κάθε πενταετία. Ηταν η παραμονή της ψηφοφορίας στη Βουλή των μέτρων του πρώτου Μνημονίου. Η βία στους δρόμους ήταν σε έξαρση. Εκείνη η ημέρα είχε οριστεί ως ημέρα γενικής απεργίας, συγκεντρώσεων και πορείας προς τη Βουλή. Οι δράστες που είχαν αποφασίσει να κάψουν τη Marfin με όποιο κόστος, ακόμα και με ανθρώπινες ζωές, όπως μαρτυρούσαν όσα φώναζαν στους ανθρώπους που εκλιπαρούσαν να μην τους κάψουν, έχουν ακόμα την ταμπέλα «άγνωστοι». Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών, Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών, και Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών, η οποία ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος. Η μαρμάρινη πλάκα που στήθηκε έξω από το κτίριο της τραγωδίας έχει δοκιμάσει πολλές φορές τη μανία ανθρώπων που προφανώς ή συμφωνούσαν με τις δολοφονίες ή απλώς τις αντιμετωπίζουν ως κάτι φυσιολογικό, στο πλαίσιο του πολέμου που έχουν στα μυαλά τους.

Οι τρεις που είχαν συλληφθεί και οδηγήθηκαν σε δίκη απαλλάχθηκαν τον Οκτώβριο του 2016 μετά από πολλές αναβολές. Σε προηγούμενη δίκη, τον Ιούλιο του 2013, είχαν κριθεί ένοχοι ο διευθύνων σύμβουλος της Marfin, ο υπεύθυνος ασφαλείας του κτιρίου και η διευθύντρια του καταστήματος για φόνο εξ αμελείας τριών υπαλλήλων, για σωματικές βλάβες άλλων 21 υπαλλήλων και για πολλαπλές παραλείψεις στα μέτρα πυρασφάλειας και στην εκπαίδευση του προσωπικού.

Ουδείς έχει καταδικαστεί, λοιπόν. Ο θρήνος των οικογενειών είναι οδυνηρά σιωπηλός. Ουδεμία συγκέντρωση διαμαρτυρίας εδώ και 15 χρόνια. Μία από τις μεγαλύτερες ομολογίες μαζικής πολιτικής υποκρισίας και τύφλωσης στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.