Την περασμένη Δευτέρα στο βιβλιοπωλείο Ιανός στη Σταδίου διοργανωνόταν συζήτηση για την πολιτική τυμβωρυχία που ακολούθησε το δυστύχημα των Τεμπών. Στη διάρκεια της εκδήλωσης αριστεριστές έκαναν ντου στην αίθουσα αλλά οι παρευρισκόμενοι δεν άρχισαν να φεύγουν πανικόβλητοι αλλά απέκρουσαν τους εισβολείς. Ο λόγος ήταν ότι ανάμεσά τους ήταν ο Γιώργος Καραμπελιάς και άλλοι που είχαν ξεκινήσει από την αριστερά και είχαν μάθει στα αμφιθέατρα και τους δρόμους πώς κάποιος αντιμετωπίζει τους τραμπούκους.

Η ήττα ήταν τόσο μεγάλη που την επόμενη μέρα για να κρατηθεί ψηλά το ηθικό των τραμπούκων, το παραμύθι πήγαινε σύννεφο. Από την αίθουσα τους τραμπούκους δεν τους είχαν διώξει οι παρευρισκόμενοι, αλλά τα ΜΑΤ, το σύνθημα «Εξω οι τραμπούκοι» το φώναζαν -σουρεαλιστικά- αυτοί που ήταν έξω και ο Καραμπελιάς ήταν ένας πρώην αριστερός που ξεπουλήθηκε στην αντίδραση.

Οσο όμως παραμύθι και να πέσει, οι ήττες παραμένουν ήττες. Οπως κάτι ψευτόμαγκες που όταν τις τρώνε στον δρόμο, γυρίζουν σπίτι και βγάζουν το άχτι τους στις οικογένειές τους, έτσι αλληλέγγυοι αντίφες την Τετάρτη επιτέθηκαν σε όσους παρακολουθούσαν μία εκδήλωση στη Νομική με τίτλο «Ημέρες Καριέρας». Το αποτέλεσμα ήταν η εκδήλωση να σταματήσει και να τραυματιστεί αρκετά σοβαρά ένας φοιτητής που οι αντίφες χτύπησαν στο κεφάλι με πυροσβεστήρα.

Το συμπέρασμα είναι ότι η μέθοδος που αποκρούστηκαν οι αριστεριστές στον Ιανό μπορεί να είναι περιστασιακά αποτελεσματική, αλλά δεν αποτελεί λύση. Αλλο οι παρευρισκόμενοι στον Ιανό που μπορεί να έχουν τα χρονάκια τους, αλλά από τα νιάτα τους έχουν πείρα σε τσαμπουκάδες και άλλο οι «άκαπνοι» φοιτητές και καθηγητές του σήμερα.

Επειδή αντίστοιχες περιπτώσεις υπάρχουν με τα γήπεδα, που ύστερα από επεισόδια οι διοικήσεις ζητάνε από τους οπαδούς να αστυνομεύσουν οι ίδιοι την κερκίδα, εκ πείρας μπορώ να διαβεβαιώσω ότι δεν βρίσκεται εκεί η λύση. Συμπτωματικά μπορεί να συμβεί, όπως συνέβη στον Ιανό με τους μπαρουτοκαπνισμένους παλιούς αριστερούς. Ο γενικός όμως κανόνας θα είναι η Νομική. Ομάδες καθηγητών και φοιτητών που θα γίνονται εύκολα θύματα των οργανωμένων κουκουλοφόρων.

Λύση άμεση δεν μπορεί να υπάρξει. Κάθε δραστικό μέτρο που θα λαμβάνεται και θα αποτυγχάνει, όπως ήταν η πανεπιστημιακή αστυνομία, θα ενθαρρύνει τους ακτιβιστές των πανεπιστημίων. Περιστασιακές όμως επιτυχίες μπορεί να υπάρξουν και είναι πολύτιμες. Τα γεγονότα του Ιανού έδειξαν στους τραμπούκους ότι δεν είναι αήττητοι. Υστερα από δεκαετίες ασυδοσίας δεν είναι και λίγο πράγμα.

Αλλαγή ατμόσφαιρας στο πολιτικό τοπίο

Στον αθλητισμό το momentum είναι παντοδύναμο. Η αόρατη δύναμη που αποκτά μια ομάδα όταν αρχίσει να κερδίζει. Μπορεί να μην υπάρχουν πουλάκια στα ρέματα για να πουν ότι το 17% δεν είναι ψέματα, όπως έλεγαν το ‘79 στο ΚΚΕ, αλλά το 30% παρά κάτι που έδωσαν οι δημοσκοπήσεις στη Ν.Δ. άλλαξε την ατμόσφαιρα. Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης να δηλώνει ότι θα κατέβει τρίτη φορά για πρωθυπουργός, αλλά να αυξηθούν τα άτομα που πιστεύουν ότι μπορεί να το καταφέρει.

Από την άλλη μεριά, για αντιπολίτευση μιλάνε, αλλά αντιπολίτευση δεν βλέπουνε. Η Ζωή με τα Τέμπη είναι σαν τους τραγουδιστές της μίας επιτυχίας. Ο Νικόλας είναι κολλημένος στο 10% και ό,τι προαιρείστε σε ψιλά. Οι υπόλοιποι είναι σαν τις ομάδες της Σούπερ Λίγκας που υπάρχουν για μία στις τόσες να μπαίνουν στην εξάδα, αλλά τις περισσότερες παλεύουν για να σωθούν.

Στη χειρότερη πάντως θέση είναι τα… ορφανά του Ποταμιού. Η μεγάλη τους στιγμή ήταν όταν η Σακελλαροπούλου δεχόταν στο προεδρικό τις… μιτούδες (σ.σ.: κίνημα #MeToo). Τώρα υπάρχουν σαν τις καμπάνες στα ανδρικά παντελόνια και τις βάτες στα γυναικεία σακάκια. Κάπου υπάρχουν στις ντουλάπες, αλλά κανένας δεν θυμάται πού ακριβώς βρίσκονται.

ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ενα από τα δημοφιλέστερα πολιτικά θέματα είναι η ανασύνθεση της αριστεράς. Εφτασε όμως η στιγμή που η αριστερά και η δεξιά, όπως ο κόσμος τις γνώρισε τον 19^ο αιώνα, είναι νεκρές. Το πιστοποιητικό θανάτου δεν υπογράφτηκε τώρα, αλλά το 1991, όταν η μητέρα του κομουνισμού κατέβαζε ρολά. Και δεν τελείωνε ο κομουνισμός, αλλά και ο αριστερισμός. Τον οποίο στο βιβλίο του ο Λένιν είχε χαρακτηρίσει παιδική ασθένεια του κομουνισμού. Αποδεικνύοντας ότι κάποιες παιδικές ασθένειες είναι θανατηφόρες.

Τα προηγούμενα σκεφτόμουν την περασμένη εβδομάδα, διαβάζοντας τη συνέντευξη που έδωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην ΕΡΤ. Απαντώντας στην ερώτηση του Γιώργου Κουβαρά εάν ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ανασυνθέσει την αριστερά, η Ζωή είπε: «Ποιο χώρο να ανασυνθέσει; Κατέστρεψε τη χώρα και το κόμμα του και σηκώθηκε και έφυγε ατάκτως και κρυπτόμενος. Δεν έχει βγάλει άχνα στη Βουλή δύο χρόνια τώρα, κάνει διακοπάρες, ζωάρα και προσπαθεί να μας πείσει ότι θα γίνει καθηγητής σε μια γλώσσα που δεν ξέρει να μιλήσει».

Το τέλος της ελληνικής αριστεράς δεν ήταν η φυγή του Τσίπρα, αλλά η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη σαν διαδόχου του. Από τη στιγμή που ο Κασσελάκης μπορούσε να βγει αρχηγός, κάθε ένας μπορούσε να γίνει. Ενα μαγαζί χωρίς αρχές και πελατεία ήταν επόμενο να μην έχει λόγο ύπαρξης.