Εξαρχής, το τραγικό δυστύχημα αντιμετωπίστηκε κομματικά και όχι ως συστημικό που, φυσικά, είναι. Ο λόγος; Οι ευθύνες της δυσλειτουργίας του ΟΣΕ διαπερνούν όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Εξηγούμαι: Ο σταθμάρχης Λάρισας, Β.Σ., είχε τα προσόντα; Ηταν η τοποθέτησή του συνδικαλιστική ή κομματική παρέμβαση; Αδιάφορο. Είχε εμπειρία; Αποδεδειγμένα, ούτε τον πίνακα ελέγχου που είχε μπροστά του -εγκατεστημένος από το 1994!- δεν παρακολουθούσε. Είχε ένα πεντάλεπτο να διορθώσει το ολέθριο λάθος του. Εξέδωσε το σύνηθες τηλεγράφημα με ραδιοτηλέφωνο, ότι η αμαξοστοιχία 62 εκινείτο σε μονή γραμμή; Στη βάρδια δεν έπρεπε να είναι τουλάχιστον δύο σταθμάρχες; Ο αρχαιότερος Π. είχε φύγει γιατί, όπως συμβαίνει στο Δημόσιο, είπε, «πόσο να κάτσει να τον φυλάει»; (Αποκριές, γαρ). Ο Β.Σ., με εμπειρία 45 ημερών, έμεινε μόνος. Οι αρμόδιοι σταθμάρχες είχαν επίγνωση των αρμοδιοτήτων τους; Ενσυναίσθηση προσωπικής ευθύνης για την ασφάλεια των επιβατών; Υπάκουσαν στους κανονισμούς ή ήταν οι συνήθεις συμπεριφορές, με το «εθιμικό δίκαιο» του αρχαιότερου προς τον νεότερο; Για μένα είναι αξιοπερίεργο που η τραγωδία των Τεμπών δεν συνέβη τον Φεβρουάριο του 2020, 2010, 1990^, 1980 και συνέβη στις 28 Φεβρουαρίου του 2022…

Οσο θυμάμαι, ο ΟΣΕ δεκαετίες αναφερόταν ως παράδειγμα Δημόσιου Οργανισμού βολέματος των πάντων, συνδικαλιστικών παρεμβάσεων, ανίκανων κομματικών διοικήσεων, ασέβειας και διασπάθισης του πακτωλού του δημοσίου χρήματος που έρρεε προς εκσυγχρονισμό του, που ποτέ δεν επιτελέστηκε, ενώ οι εκάστοτε υπουργοί επαφίεντο στα λεγόμενα των… υπηρεσιών! Δηλαδή, είναι Οργανισμός λαμπρό δείγμα της παθολογίας του Δημοσίου, για την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει τον, υπέρ πάντων αγώνα, για να αλλάξει συμπεριφορές, μηχανισμούς, νοοτροπίες πολιτικής ευθύνης πεντηκονταετίας.

Διάβασα την τελευταία συνέντευξη της κυρίας Μαρίας Καρυστιανού. Σέβομαι τις απόψεις της. Ο πόνος της μάνας ούτε μέτρο έχει ούτε σε ζύγι μπαίνει ούτε επιδέχεται κριτικής. Ομως, θαρρώ πως η δήλωσή της ότι η επιλογή του Κώστα Τασούλα ως Προέδρου της Δημοκρατίας για να καλύψει την τραγωδία των Τεμπών, καταστρέφει τη λογική.

Στέκομαι με απόλυτο σεβασμό μπροστά στην απώλεια των οικογενειών, περιμένοντας, ψύχραιμα, τη δικαίωση των παιδιών τους.