Ο Ντόναλντ Τουσκ προσπάθησε να το κρύψει, ισχυριζόμενος ότι τα 16 ευρωατλαντικά κράτη αφυπνίστηκαν και οι ηγέτες τους μίλησαν σε κοινή γλώσσα. Αρκούσε, όμως, να ακούσει κάποιος τις δηλώσεις στο περιθώριο της Συνόδου για να καταλάβει πως η ευρωπαϊκή ενότητα είναι περισσότερο ευσεβής πόθος παρά πραγματικότητα.

Η Τζόρτζια Μελόνι απέρριψε τη γαλλοβρετανική ιδέα της αποστολής 30.000 Ευρωπαίων ειρηνευτών στην Ουκρανία από «ομάδα προθύμων» κρατών. Ο Στάρμερ, αντίθετα, επέμεινε σε αυτή τη γραμμή, απορρίπτοντας με τη σειρά του την πρόταση Μακρόν για εκεχειρία ενός μηνός στην Ουκρανία. Ολα αυτά ενώ η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν εξακολουθεί να υπερασπίζεται τη σκληρή γραμμή ακόμη και της χρήσης βίας ενάντια στον Πούτιν. Την καλύτερη περιγραφή της κατάστασης έκανε μάλλον το «μαύρο πρόβατο» της ευρωπαϊκής συντροφιάς, ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Ορμπαν, προτείνοντας το εξής εν όψει της Συνόδου της 6 Μαρτίου: «Καλύτερα να αποφύγουμε τα κοινά ανακοινωθέντα, γιατί όλοι θα καταλάβουν πως είμαστε διαιρεμένοι».

Η πονηρή Μελόνι έπαιξε τον ρόλο του «τραμπικού προβοκάτορα» στο Λονδίνο, κάνοντας τη γεφυροποιό ανάμεσα σε Ευρώπη και Ουάσιγκτον. Αδειασε χωρίς δεύτερη σκέψη την πρόταση του Μακρόν για ενίσχυση της αυτόνομης, ευρωπαϊκής άμυνας, την ώρα που η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ζητούσε πλήρεις εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία, ταχύ επανεξοπλισμό της Ευρώπης και επιβολή των όρων της ειρήνης στον Πούτιν διά της βίας.

Αν προσέξατε, από το κάδρο λείπει η Γερμανία (η Ούρσουλα είναι πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όχι καγκελάριος). Ο απερχόμενος Σολτς είπε το γνωστό του ποίημα («Πρέπει να ενισχύσουμε οικονομικά και στρατιωτικά την Ουκρανία, βοηθώντας την να φτιάξει έναν ισχυρό στρατό»), αλλά τις αποφάσεις θα τις πάρει ο Μερτς. Ενα καλό δέλεαρ για να τα βρει με τους Στάρμερ-Μακρόν θα ήταν η απομόνωση της πολυπράγμονος Μελόνι, που τελευταία φουσκώνει περισσότερο από το μπόι της.