ΑΣ πάμε, όμως, στη γενική ερμηνεία των συλλαλητηρίων, που είναι σχεδόν από όλους αποδεκτή: «Να αλλάξουμε τη χώρα». Ναι, γι’ αυτό υποτίθεται πως αγωνιζόμαστε όλοι οι πολίτες εδώ και δεκαετίες. Και όσο κι αν «αυτομαστιγωνόμαστε» για τη χώρα μας, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως η χώρα έχει κάνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός.

ΣΕ κάποιους τομείς είμαστε Ευρώπη, δυστυχώς, όμως, σε πολλούς είμαστε ακόμα… Βαλκάνια. Πολλά πράγματα δυσλειτουργούν, κάποια βρίσκονται σε παρακμή και κάποια παραμένουν κολλημένα στη δεκαετία του ’80. Από τον ΟΣΕ, τον ΟΑΣΑ και τα ΕΛΤΑ έως ένα σωρό ακόμα φορείς.

ΑΡΑ, χρειάζονται βαθιές τομές στον κρατικό μηχανισμό, τόσο στον στενό δημόσιο τομέα όσο και στους δημόσιους οργανισμούς. Αυτό που είναι βέβαιο πως απαιτείται είναι να υλοποιηθεί ο διαχωρισμός κράτους-κυβέρνησης, γιατί, δυστυχώς, εδώ και διακόσια χρόνια στην Ελλάδα όταν λέμε κράτος εννοούμε κυβέρνηση. Και αυτό συνιστά μια βαριά παθογένεια. Αυτό πρέπει, επιτέλους, να αλλάξει.

ΠΡΕΠΕΙ να εφαρμοστεί το δόγμα του σοκ. Με έναν ολοκληρωμένο νομοθετικό σχεδιασμό να προχωρήσει άμεσα η απεξάρτηση του κράτους από την εκάστοτε κυβέρνηση σε κάθε λειτουργία. Αυτή θα είναι και η πιο εμβληματική μεταρρύθμιση στην Ιστορία της χώρας.

Η κυβέρνηση οφείλει να λάβει αυτήν την πρωτοβουλία. Εχει και το καρπούζι και το μαχαίρι. Ετσι κι αλλιώς αυτή τη στιγμή όλη η αντιπολίτευση βρίσκεται απέναντί της. Η κυβέρνηση πρέπει να συνομιλήσει με την κοινωνία. Ή τουλάχιστον με όσους από την κοινωνία θέλουν να ακούσουν.

ΒΗΜΑΤΑ έχουν γίνει. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πως μέχρι πριν από λίγα χρόνια ακόμα και οι ημερομηνίες των φορολογικών δηλώσεων αποφασίζονταν από τους υπουργούς Οικονομικών. Τώρα πια την ευθύνη έχει η ανεξάρτητη ΑΑΔΕ. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι η «κρατική ΔΕΗ» μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν υπό χρεοκοπία και τώρα είναι μία από τις πιο ισχυρές εταιρίες ενέργειας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ο μετασχηματισμός της εφορίας σε ΑΑΔΕ και της παλιάς ΔΕΗ σε μία σύγχρονη δημόσια εταιρία, που πλέον λειτουργεί με ιδιωτικό μάνατζμεντ, αποτελούν δύο εξαιρετικά μοντέλα για το τι πρέπει να συμβεί σε κάθε «γωνιά» του κράτους.

ΚΑΙ για να είμαστε ειλικρινείς, στην Ελλάδα δεν έχουμε «βαθύ κράτος», όπως σε άλλες χώρες. Το αντίθετο. Το κράτος είναι εντελώς… επιφανειακό. Και εξαρτάται πάντοτε από τις κυβερνήσεις, τους υπουργούς, τα κόμματα. Εχει έρθει η ώρα για την Ελλάδα να αποκτήσει ανεξάρτητο κράτος, που θα λειτουργεί με όρους 2030, με αυστηρή αξιολόγηση και στοχοθεσία, στο οποίο δεν θα μπορεί να παρεμβαίνει το πολιτικό σύστημα.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε αυτήν την εμβληματική μεταρρύθμιση θα έρθει αντιμέτωπη με τις αντιδράσεις των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, των συνδικαλιστών και όσων είναι βολεμένοι με αυτές τις παθογένειες. Ετσι θα πέσουν και οι μάσκες. Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, όμως, θα αξιολογήσει θετικά τον διαχωρισμό κράτους-κυβέρνησης.

ΔΕΝ είναι κάποιο «κόλπο» για να βγει από την πίεση η κυβέρνηση. Είναι μια πραγματική ανάγκη, την οποία έχει εδώ και δεκαετίες η χώρα. Τώρα, λοιπόν, που οι πολίτες διαδηλώνουν μαζικά, είναι μοναδική ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα αυτό που δεν γινόταν τόσα χρόνια για λόγους πολιτικού κόστους.