ΑΥΤΑ συμβαίνουν όταν κάτι διαλύεται. Και, προφανώς, η αφορμή είναι η εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία. Οι αιτίες, όμως, είναι βαθύτερες. Τα ίδια, πάνω-κάτω, θα συνέβαιναν κι αν είχε εκλεγεί πρόεδρος η Ατχσιόγλου ή κάποιος άλλος.

Η πορεία προς τη διάλυση και την επιστροφή σε μονοψήφια ποσοστά ήταν νομοτελειακή. Προφανώς, αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο παραιτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας. Αν υπήρχαν έστω και αμυδρές πιθανότητες «ολικής επαναφοράς» του κόμματος σε τροχιά εξουσίας, τότε δεν θα είχε φύγει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πλέον ούτε κάτι να «δώσει» ούτε κάτι να πει στην κοινωνία. Γι’ αυτό και έγινε το πρωτοφανές, τον εγκατέλειψαν σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του ύστερα από μία τετραετία στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό ούτε είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν ούτε πρόκειται να συμβεί ξανά στο μέλλον.

ΠΡΙΝ από μία δεκαετία, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε την αντίστροφη πορεία. Από το 4% εκτινασσόταν στο 36%. Αυτή η εκτόξευση ήταν αποτέλεσμα των πιο λαϊκιστικών και φαντασιακών υποσχέσεων που δόθηκαν ποτέ στην κοινωνία. Και αυτή την τεράστια πολιτική εξαπάτηση των πολιτών πληρώνει τώρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του υποσχέθηκαν τα πάντα όλα και εφάρμοσαν τα ακριβώς αντίθετα. Εκμεταλλεύτηκαν την απογοήτευση, την οργή, τον πόνο των πολιτών, που έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους από τα Μνημόνια. Ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας και αποδείχθηκαν «λίγοι» και επικίνδυνοι. Απέτυχαν παταγωδώς και παραλίγο να οδηγήσουν την Ελλάδα στην απόλυτη καταστροφή με την έξοδο από την ευρωζώνη.

ΤΑ «παραμύθια» τελείωσαν. Οπως και τα Μνημόνια. Στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν άλλαξαν τροπάριο. Και δεν άλλαξαν τροπάριο, γιατί ούτε ήξεραν ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο.

ΑΚΟΜΑ και σήμερα η ρητορική παραμένει η ίδια: «η “χούντα” του Μητσοτάκη που φτωχοποιεί τους πολίτες και καταστρέφει τη χώρα». Εμφυλιοπολεμικός διχασμός «πασπαλισμένος» με τον απαραίτητο τοξικό πολακισμό.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και η Ελλάδα δεν έχει γίνει παράδεισος, αλλά σίγουρα η χώρα δεν έχει σχέση με την «κόλαση» της εποχής των Μνημονίων. Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, χρόνο με το χρόνο προχωράει μπροστά, αλλού με γρήγορα και αλλού με πιο αργά βήματα. Δεν βρέχει λεφτά, αλλά η ανεργία έχει μειωθεί από το 27% στο 10% και οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν αρχίσει σιγά σιγά και πάλι να αυξάνονται. Ναι, υπάρχουν δυσκολίες και προβλήματα, με κυριότερο την ακρίβεια. Αλλά, επιτέλους, υλοποιούνται μεταρρυθμίσεις που κανείς δεν είχε τολμήσει τις προηγούμενες δεκαετίες.

ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να ζουν στο δικό τους φαντασιακό σύμπαν. Μόνο που πια αυτό το σύμπαν του Πολάκη, των τρολ και του κομματικού μίσους δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.