Καταθέτω, σήμερα -και χωρίς φόβο και χωρίς πάθος- τις πρώτες σκέψεις που μου προκάλεσαν τα σχετικά ρεπορτάζ, από την «έκθεση» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ -τηρώντας την αρνητική παράδοση δεκαετιών- που δόθηκε στη δημοσιότητα, αναφορικά με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα!

Ετσι, όπως πάμε, με τις στρεβλώσεις των γεγονότων, τις αδιασταύρωτες «καταγγελίες», τις αστήρικτες «ερμηνείες», κινδυνεύουμε να πιστέψουμε πως «κάτι τρέχει» στη δική μας χώρα που δεν το πήραμε ακόμη χαμπάρι. Και αυτή η «έκθεση» ακολουθεί την άλλη, εκείνη την «εντελώς αντικειμενική» που συντάχθηκε, μάλλον εν τω καφενείω της Ευρωβουλής, καθ’ υπαγόρευση των ευρωβουλευτών ΣΥΡΙΖΑ από τους… επαγγελματίες διυλίζοντες τον κώνωπα, τη δε κάμηλον καταπίνοντες.

Θα κάνω μια αναδρομή, λοιπόν, όσον αφορά στις εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, επειδή πιστεύω ότι οι καθ’ ύλην αποδέκτες πρέπει να σπεύσουν στο αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, να ανασύρουν τις προηγούμενες, για να διαπιστώσουν ότι κάθε χρόνο τα ίδια γράφουν. Θα ανακάλυπταν, επίσης, ότι -αξέχαστη- Αμερικανίδα πρόξενος, στην Θεσσαλονίκη -στη δεκαετία του ΄90- συνήθιζε, εξάμηνο πριν δημοσιοποιηθεί η αντίστοιχη ετήσια έκθεση, να πηγαίνει περιοδείες στα λεγόμενα Βλαχοχώρια του θεσσαλικού Ολύμπου ή στα Πομακοχώρια, επιχειρώντας να τους πείσει, είτε ότι πρέπει να διεκδικήσουν μειονοτικά δικαιώματα είτε να της δηλώσουν πως καταπιέζονται από την ελληνική κυβέρνηση. Δεν θέλω, επί του παρόντος, να επεκταθώ. Αλλά, ας τις αναζητήσουν…

Πιστεύω ότι διαχρονικά, το Στέιτ Ντιπάρντμεντ έχοντας ως μέτρο την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ, θεωρεί ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει στο ίδιο μέγεθος το ίδιο πρόβλημα. Αλλά αν είναι χώρα του δυτικού κόσμου, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται σε μόνιμη κρίση -δεν αναφέρομαι μόνον στους Αφροαμερικανούς Black Lives Matter- αλλά και στη κακομεταχείριση μεταναστών στα σύνορά της ή σε ζητήματα ασφάλειας των LGBTQ1+ από εγκληματικές ενέργειες, αυτή είναι η Αμερική.

Η «έκθεση» αντιγράφει -αυτό είναι το ακριβές ρήμα- τις «εκθέσεις» ΜΚΟ, που αναφέρονται στην τραγωδία της Πύλου -αποσιωπώντας ότι αυτή συνέβη στην ανοικτή θάλασσα- στην κακομεταχείριση μεταναστών κατά την είσοδό τους στον Εβρο και στα νησιά του Β. Αιγαίου, αλλά και στην κακοποίηση της κοινότητας LGBTQI+- λες και όλο το θεσμικό πλαίσιο και ο πολιτικός γάμος ομοφύλων έγιναν χωρίς την ανάληψη μεγάλου κόστους από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν έχει μία θετική αναφορά ότι από το 2019 η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιλύει, κατά προτεραιότητα, τα προβλήματα των ευάλωτων κατηγοριών πολιτών- ολική πρόσβαση των ΑμΕΑ παντού, άμεση τακτοποίηση των ασυνόδευτων ανήλικων, υποδοχή και εγκατάσταση μη νόμιμων μεταναστών και διεκπεραίωση ασύλου.

Το μέγα ζήτημα είναι ότι για τα αρνητικά που καταγράφονται στην «έκθεση» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν αναφέρεται καν μία υποτυπώδης έρευνα για το αξιόπιστο, όχι μόνον «των αναφορών», αλλά ούτε και των ΜΚΟ ως «πηγών». Αλήθεια, χρησιμοποιούνται από την αμερικανική κυβέρνηση «πηγές ό,τι να ’ναι», όταν πρόκειται να εξετάσουν τα αντίστοιχα προβλήματα στις ΗΠΑ;