Το Ελληνικό, οι οδικοί άξονες, η επέκταση του μετρό και άλλα προγραμματισμένα έργα υποδομής απαιτούν (σε συνδυασμό με τις ανάγκες της ελληνικής γεωργίας) στρατιές φθηνών εργατών, διατεθειμένων να ρισκάρουν ακόμη και τη ζωή τους. Το μίνι μεταναστευτικό εξασφάλισε περίπου 30.000, αλλά δεν επαρκούν.

Οσο για το Πακιστάν, παρόλο που έχει έκταση ίση με την Τουρκία και τριπλάσιο πληθυσμό (230 εκατομμύρια κατοίκους), αντιμετωπίζει κι αυτό… έλλειψη εργατικών χεριών σε δικούς του κλάδους αιχμής! Ακούγεται παράλογο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Από τη στιγμή που η πακιστανική κυβέρνηση αποφάσισε να πατάξει την παράνομη μετανάστευση και να απελάσει το σύνολο των 1.700.000 Αφγανών που βρίσκονται χωρίς χαρτιά στη χώρα, οι Πακιστανοί γαιοκτήμονες και ιδιοκτήτες ορυχείων τα έχουν βάψει μαύρα.

Εδώ και δεκαετίες -για την ακρίβεια μετά τη σοβιετική εισβολή του 1979- η λίπανση και συγκομιδή καρπών στα χωράφια του πακιστανικού Βελουχιστάν και του Χάιμπερ Παχτούνχβα βασίζεται στην εργασία των «γειτόνων» Αφγανών.

Πολλοί δεν σκέφτηκαν να βγάλουν ποτέ έγγραφα και ζούσαν δίπλα στα πακιστανικά αφεντικά τους σε καθεστώς κολλήγου. Από τη στιγμή που οι Ταλιμπάν επέστρεψαν στην εξουσία, το Ισλαμαμπάντ αποφάσισε να τους απελάσει μαζικά για λόγους ασφαλείας, επιτρέποντας (για πόσο ακόμη;) την παραμονή 2.300.000 Αφγανών μεταναστών, που διαθέτουν τα απαραίτητα χαρτιά. Κι από αυτούς όμως, κάποιοι άρχισαν σιγά σιγά να φεύγουν, φοβούμενοι ότι θα φτάσει η σειρά τους.

Είναι προφανές ότι στην απόφαση της πακιστανικής κυβέρνησης κυριάρχησαν πολιτικά κριτήρια εις βάρος των οικονομικών. Πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του Βελουχιστάν και του Χάιμπερ Παχτούνχβα φωνάζουν ότι η γεωργία και η εξορυκτική βιομηχανία θα καταστραφούν με την αποχώρηση των Αφγανών, που αποτελούν το 60%-80% της εργατικής δύναμης στις δύο παραμεθόριες επαρχίες.