«Πρώτα τα νομοθέτησε (τα απογευματινά χειρουργεία) στη Βουλή το 1992 ο Γιώργος Σούρλας, ήρθε μετά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα κατήργησε, ήρθε μετά η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη του ΠΑΣΟΚ τα ξανανομοθέτησε με Αλέκο Παπαδόπουλο, έγινε ανασχηματισμός, ήρθε ο Στεφανής, τα ξανακατήργησε. Ηρθε μετά η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με υπουργούς Γεωργιάδη, Βορίδη τα ξανανομοθετήσαμε, ήρθε μετά ο Πολάκης με τον ΣΥΡΙΖΑ τα ξανακατήργησαν και μετά τα ξανανομοθέτησε ο Θάνος Πλεύρης με τη Μίνα Γκάγκα και τώρα, επιτέλους, από το 1992 που το συζητάμε θα ξεκινήσουν».

Τριάντα δύο χρόνια και σχεδόν 12 κυβερνήσεις μετά (χωρίς να υπολογίζουμε τις υπηρεσιακές) τα απογευματινά χειρουργεία, επιτέλους, ξεκινούν. Ο Αδωνις Γεωργιάδης πήρε τη σκυτάλη από εκεί όπου την άφησε και την ερχόμενη Τρίτη θα πραγματοποιηθεί στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου η πρώτη απογευματινή χειρουργική επέμβαση. Οι συνήθεις αρνητές εστιάζουν στο ότι ο νέος θεσμός θα είναι επί πληρωμή, επιμένοντας για μία ακόμα φορά να απομονώνουν στοιχεία για να διαστρεβλώσουν τη μεγάλη εικόνα: Τα πρωινά, δωρεάν χειρουργεία θα εξακολουθούν να διενεργούνται κανονικά για όλους τους πολίτες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επωμιστούν το κόστος, και μάλιστα με μειωμένη λίστα αναμονής. Επιπλέον, όσοι θέλουν και μπορούν να επιλέξουν τα απογευματινά θα πληρώσουν πολύ λιγότερα από όσα θα πλήρωναν στον ιδιωτικό τομέα. Οπως δηλαδή γίνεται εδώ και χρόνια με τα απογευματινά ιατρεία που λειτουργούν στα δημόσια νοσοκομεία.

Αλλά μην μπερδευόμαστε. Αυτό που πραγματικά ενοχλεί τις «προοδευτικές» δυνάμεις αυτού του τόπου είναι η ελευθερία της επιλογής. Μια δυνατότητα που μόνο μια σύγχρονη, φιλελεύθερη Δημοκρατία μπορεί να παράσχει στους πολίτες χωρίς να αφήνει κανέναν πίσω. Πάρτε για παράδειγμα τον θόρυβο που γίνεται για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Αν κάποιος προσγειωνόταν τώρα στην Ελλάδα και άκουγε τη συζήτηση στη Βουλή, θα νόμιζε ότι περνάει νόμος που κλείνει τα δημόσια πανεπιστήμια. Και τι δεν είπαν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης… Οτι μπαίνει ταφόπλακα στη δωρεάν Παιδεία, ότι θα έρθουν τα χειρότερα ιδρύματα του κόσμου, ότι τα δίδακτρα θα είναι απλησίαστα, ότι θα κερδοσκοπούν τα ξένα funds, ότι θα μαραζώσουν τα πανεπιστήμια της περιφέρειας. Μόνο για καταστροφικά σμήνη ακρίδων πάνω από το ΕΚΠΑ και το ΑΠΘ δεν είπαν. Για την ώρα, δηλαδή.

Αλλά ας πούμε ότι όλα τα παραπάνω είναι αναμενόμενα από τα αριστερά κόμματα που έχουν μπετοναρισμένη ιδεολογία. Πώς όμως εξηγείται η στάση του ΠΑΣΟΚ; Βέβαια, για να εξηγηθεί, πρέπει πρώτα να κατανοηθεί, κάτι αρκετά δύσκολο, αφού μέχρι στιγμής ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει καλύψει όλες τις παραλλαγές απαντήσεων. Από το «δεν θα σταθούμε εμπόδιο» μέχρι ότι «είναι διευθέτηση συμφερόντων» και «αντισυνταγματικό». Τι ακριβώς προτείνει, λοιπόν; Μα, να περιμένουμε! Οπως είπε, επί 20 χρόνια το ΠΑΣΟΚ λέει «ναι» στα μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια με αναθεώρηση του άρθρου 16. Τι πειράζει να περιμένουμε μερικά χρόνια ακόμα; Αλλωστε, πρόσθεσε, αν επιταχυνθούν οι διαδικασίες, θα μπορούσαμε να έχουμε λύση σε… μία 4ετία. Δηλαδή, το 2028, αν και εφόσον τότε υπάρχουν οι αντίστοιχες ισορροπίες. Αλλιώς, δεν πειράζει, θα περιμένουμε λίγο ακόμα.

Συμπέρασμα: Σε τρεις μήνες έχουμε ευρωεκλογές. Αν κάποιος αναρωτιέται ποιο είναι το δίλημμα που θέτει η κάλπη, η απάντηση είναι μία: οι μεταρρυθμίσεις.