Στο άνω μέρος, σε καλυμμένη τράπεζα, με πλούσιο παραπέτασμα, εικονίζεται η Παναγία με τον Χριστό. Αριστερά, ίστανται η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, ένας άγγελος και ο διετής γιος της Μιχαήλ Γ’, στο όνομα του οποίου βασίλευε. Δεξιά της εικονίζεται ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μεθόδιος Α’, ασκεπής, κρατώντας Ευαγγέλιο, ενδεδυμένος λευκά άμφια με πολυσταύρια. Του παραστέκονται τρεις συνοδικοί. Στην κάτω ζώνη, εικονίζονται η Θεοδώρα ως ηγουμένη κρατώντας την εικόνα του Χριστού και ομάδα ιεραρχών, ανάμεσά τους ο Μεθόδιος Α’.

Η ΕΙΚΟΝΑ -ως «φωτογραφία»- απεικονίζει τους πρωταγωνιστές της Ανόρθωσης των Εικόνων στην τελετή της Ορθοδοξίας, 19 Φεβρουαρίου 842 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη, που σήμανε το τέλος της Εικονομαχίας. Εκτοτε, η πρώτη Κυριακή των Νηστειών γιορτάζεται ως Κυριακή της Ορθοδοξίας. Επί προεδρίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου, ύστερα από πρόταση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου Α’, αναβίωσε η απόφαση του Γεωργίου Α’ να εορτάζεται η Κυριακή της Ορθοδοξίας με βυζαντινό τυπικό: Ο Αρχιεπίσκοπος υποδέχεται, με το ιερό Ευαγγέλιο, τον αρχηγό του κράτους στη σκάλα του Μητροπολιτικού Ναού, σε ανάμνηση της υποδοχής της Θεοδώρας από τον Πατριάρχη.

«Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ πηαίνει σε / τιμές μεγάλες της /

φυλής μας, / στον ένδοξο Βυζαντινισμό», όπως διδάσκει ο Κωνσταντίνος Καβάφης.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο διοργάνωνε λιτανεία προεξάρχοντος του αυτοκράτορα, ο οποίος κρατούσε την εικόνα της Παναγίας, συμπορευόμενου του λαού, όπως απεικονίζεται στη βυζαντινή αγιογραφία των αρχών του 15^ου αιώνα.

Η ΓΙΟΡΤΗ της ορθόδοξης πίστης δεν προσφέρεται για αντιπαράθεση Εκκλησίας και Πολιτείας. Είναι «κεφαλή γωνίας» επί της οποίας οικοδομήθηκε η Ορθοδοξία της Ανατολικής Εκκλησίας κι έτσι πρέπει να προσλαμβάνεται. Σήμερα, σε ανάμνηση της τελετής, στις εκκλησίες της Ελλάδας τελείται η λιτανεία των εικόνων, με συγκίνηση και σεβασμό, όπως απαιτεί η μακραίωνη εκκλησιαστική παράδοση.

ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ αδιανόητο η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία, που επιβίωσε τόσους αιώνες με προσευχή, πίστη, σοφία και αρετή, να θελήσει να αναμετρηθεί με τον Θεσμό του Ανώτατου Αρχοντος, για νόμο που αποφάσισε και θεσμοθέτησε το κράτος. Οταν, μάλιστα, ο νόμος συμπορεύεται με την κοινωνική πραγματικότητα, την οποία η Εκκλησία, αντί να αγνοεί και να αντιμάχεται, προσφορότερο θα ήταν, στην εκκλησιαστική πρακτική, να ασκήσει τη διακονία της καταλαγής, της ευσπλαχνίας, της συγκατάβασης και της οικονομίας υπηρετώντας τη διδασκαλία του Χριστού, το έργο της αγάπης.

ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, η επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι εκείνη της Aνατολικής Oρθόδοξης Εκκλησίας του Xριστού, με την οποία το κράτος συμπορεύεται, οικονομώντας τις ανάγκες της. Κρίση σοβούσα ανάμεσα στους δυο ακρογωνιαίους λίθους δεν νοείται. Πάσσαλος πασσάλω εκρούεται; Ο λόγος της Εκκλησίας οφείλει να είναι κυριολεκτικά χαρισματικός και θεραπευτικός. Ποτέ διχαστικός, όπως τώρα εκλαμβάνεται. Λόγος διχαστικός εκπορευόμενος από την Εκκλησία, ξένος προς τις παραδόσεις της, θα σηματοδοτούσε μία ιστορική αναστροφή καθόλου συμφέρουσα για την ίδια και τους πιστούς.

ΘΕΛΕΙ Η ΙΕΡΑ Σύνοδος να ανοίξει το ζήτημα του χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, μια και τίθεται στο τραπέζι η συνταγματική αναθεώρηση; Η εμπειρία λέει ότι ο λαός δεν τη θέλει. Το βήμα είναι επικίνδυνα μετέωρο. Δεν θέλω να σκεφθώ ποιες ακραίες σκέψεις -ξένες προς τη συνήθη επιδεικνυόμενη ηπιότητα και σοφία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου- επικράτησαν, ώστε να ανασταλεί το τυπικό της τελετής της Κυριακής της Ορθοδοξίας, την 24η Μαρτίου, που εορτάζεται η θριαμβική αναστήλωση των εικόνων. Η συνομολογία Εκκλησίας και Κράτους για την ορθόδοξη πίστη διερράγη;

ΜΙΑ ΜΕΡΑ μετά, 25^η Μαρτίου, συνεορτάζονται ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η Επανάσταση του 1821. Διπλή γιορτή για τον Ελληνισμό. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και η Ιερά Σύνοδος θα αποκλείσουν από τη Μητρόπολη την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Βουλής, τους πολιτικούς αρχηγούς;

Ας σκεφτούν το αποτέλεσμα…