Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Η ευφορία, από την πρωτιά του κ. Μακρόν, είναι δικαιολογημένη· όμως, υπάρχει ένας ακόμη γύρος την προσεχή Κυριακή και όσο και αν η εκλογή του κ Μακρόν στην Γαλλική Προεδρία εμφανίζεται ως η πιθανότερη εκδοχή, δεν θα είναι εύκολη και η επίγευση σίγουρα θα είναι πικρή. Ακόμη και αν ο κ. Μακρόν εκλεγεί θα πρέπει να αποκτήσει πλειοψηφία και στο Κοινοβούλιο στις επικείμενες εκλογές. Αυτό, όμως, ας αφήσουμε να μας απασχολήσει σε επόμενο χρονικό διάστημα.

Προς το παρόν, ας κρατήσουμε την αισιοδοξία. Αισιοδοξία, την οποία καλλιεργεί το γεγονός ότι στην ολική απαξία του σημερινού πολιτικού συστήματος από τους πολίτες στον Ευρωπαϊκό χώρο, εμφανίζονται και κατισχύουν των δημαγωγικών μορφωμάτων –κάθε απόχρωσης και σκοπού- σχηματισμοί με περιεχόμενο και ουσιαστική πρόταση.
Οπωσδήποτε, δεν πρέπει λησμονείται ότι οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι, με την καταψήφιση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, άνοιξαν τη Κερκόπορτα στους πολέμιους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, στις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, Αυστριακοί, Ολλανδοί και Γάλλοι, έδωσαν δείγμα γραφής. Η ήττα των «ευρωκτόνων» και εν πολλοίς ακραίων, αντιλήψεων που έχουν ως φορείς τους κ. Χόφερ, κ. Βιλντερς και την κ. Λεπέν, δεν είναι τυχαία και έχει υψηλή αξία. Οι εκλογικές, αυτές, ήττες, του ακραίου λαϊκισμού δεν είναι συνεπάγονται και την εξουδετέρωσή τους.

Οι εθνολαϊκιστές δημαγωγοί, που ως αιχμή της πολιτικής τους έχουν εσωστρεφείς και φοβικές προσεγγίσεις, στιγματίζοντας την ενωμένη Ευρώπη ως την αιτία των μύριων δεινών των λαών της, ηττώνται μεν μέχρι στιγμής εκλογικά, αλλά, οι επικίνδυνες και απολύτως φαύλες απόψεις τους συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες και διευρύνουν τα ερείσματά τους, γεγονός το οποίο πιθανόν να προκαλέσει προβλήματα, ακόμη και στο εγγύς μέλλον. Αν οι ηγεσίες της Ευρώπης δεν βρουν σύντομα πειστικές και ουσιαστικές απαντήσεις στα θέματα που ταλαιπωρούν του πολίτες, τότε, σύντομα, ίσως βρεθούμε αντιμέτωποι με μια πολύ δυσάρεστη πραγματικότητα…

Τα δεδομένα αποτελέσματα μας επιτρέπουν να ισχυρισθούμε ότι πλέον η μέχρι σήμερα γνωστή διάκριση μεταξύ αριστεράς-δεξιάς ανήκει στο παρελθόν. Τουλάχιστον με τα κλασσικά χαρακτηριστικά της. Σήμερα η πολιτική σύγκρουση έχει αντικείμενο την αντίληψη των πολιτικών σχηματισμών για την Ευρωπαϊκή υπόθεση. Συγκρούονται Ευρωπαϊστές και αντι-Ευρωπαϊστές. Αυτό, είναι και κρίσιμο σημείο για την ένδεια στην οποία έχει περιέλθει και η σοσιαλδημοκρατία, η οποία παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξεις.

Πρέπει να συγκρατείται ότι, η γαλλική κοινωνία, παρά την γενική εντύπωση που επικρατεί, δεν είναι ούτε τόσο ανεκτική στη διαφορετικότητα –η πρακτική τους κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας, είναι χαρακτηριστικό σημείο της αντιλήψεώς τους-, ούτε και τόσο … αριστερή. Άλλωστε, ο Χίτλερ δεν κατέλαβε την Ν. Γαλλία αφού υπήρχε η Κυβέρνηση Πετέν, ενώ πληθυσμοί στην Προβάνς κυρίως βρίσκονταν τοποθετημένοι στην αριστερά ή στο σοσιαλιστικό κόμμα, μόνο και μόνο εξ αιτίας της αναμνήσεως της σφαγής των Καθαρών (απογόνους και οπαδούς τους, συναντά κανείς και σήμερα στην χώρα) από τον Πάπα. Επίσης, οι εκδιωχθέντες άποικοι της Αλγερίας ακόμη διατηρούν αναμνήσεις από την παλαιότερη κατάσταση και φυσικά, δεν είναι οι πλέον προοδευτικοί –όπως και αν προσεγγίζει κανείς την έννοια. Αυτοί οι πληθυσμοί προφανώς χαμηλής πλέον οικονομικής δυνατότητας, έχουν απολύτως ανταγωνιστική προδιάθεση έναντι και των υπολοίπων Γάλλων, όσων είναι σε καλύτερη οικονομική θέση αλλά και έναντι των ερχομένων Αλγερινών ή Μαροκινών ή Τυνησίων μεταναστών.

Δεν είναι επομένως, απορίας άξιον τα ποσοστά της κ. Λεπέν, ούτε και αβάσιμη η σκέψη ότι η νίκη του κ. Μακρόν στον δεύτερο γύρο θα είναι εύκολη. Ελπίδα και ευχή όλων η νίκη να είναι ευρεία και να σηματοδοτήσει την απαρχή ενός εφ’ όλης της ύλης προβληματισμού που θα οδηγήσει σε αναθεώρηση της πολιτικής της ΕΕ και σε μια ουσιαστικά ενοποιημένη -ισοβαρώς- πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά Ευρώπη.