Αυτό σημαίνει ότι ταλανίζεται από το δίδυμο «δημογραφικό-ασφαλιστικό» πρόβλημα, τον εφιάλτη ευρωπαϊκών και ασιατικών χωρών- ιδιαίτερα των μελλοντικών συνταξιούχων τους. Από τον καιρό της κρίσης και των Μνημονίων η Πορτογαλία αντιμετωπίζει πρόβλημα φυγής εγκεφάλων και λιγότερο εξειδικευμένων εργαζομένων, με συνέπεια ο πληθυσμός της να έχει καθηλωθεί στα 10,6 εκατομμύρια -περίπου όσο της Ελλάδας. Μάλιστα, το 1 εκατομμύριο και κάτι αποτελείται από μετανάστες.

Εντούτοις, σε σχέση με την υπόλοιπη Ε.Ε., η χώρα των Λουζιτανών διαθέτει δύο συγκριτικά πλεονεκτήματα. Πρώτον, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, με μέτωπο στον Ατλαντικό, έχει μηδενικές ροές από θαλάσσης. Μόνο από την Ισπανία μπορεί να περάσει κάποιος πεζός ή με τροχοφόρο τα σύνορά της, διαφορετικά πρέπει να έρθει με αεροπλάνο. Δεύτερον, σε αντίθεση με εμάς, που είμαστε «έθνος ανάδελφον» (όπως έλεγε ο Χρήστος Σαρτζετάκης), διαθέτει μια τεράστια κοινότητα πορτογαλόφωνων χωρών, πρώην αποικιών της, με 258 εκατομμύρια ψυχές. Η Βραζιλία, από μόνη της, ξεπερνά τα 211 εκατομμύρια.

Σε αυτή, λοιπόν, την τεράστια δεξαμενή άνοιξε τις πύλες της η Λισαβόνα, με τον νόμο του συντηρητικού πρωθυπουργού, Λουίς Μοντενέγκρο, που υπέγραψε ο επίσης συντηρητικός, πρόεδρος Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα. Η νέα νομοθεσία επιτρέπει σε πολίτες της Κοινότητας Χωρών της Πορτογαλικής Γλώσσας (CPLP) να μπαίνουν ελεύθερα ως τουρίστες και να αποκτούν άδεια παραμονής για δύο χρόνια αμέσως μόλις βρουν δουλειά. Επιπλέον θα αποκτούν και πορτογαλική ταυτότητα με δικαίωμα να ταξιδεύουν και στις χώρες της Ε.Ε. Το εγχείρημα συναντά αντιδράσεις στο εσωτερικό και σίγουρα θα προβληματίσει και τους Ευρωπαίους, που γέρνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ωστόσο άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας για εκατομμύρια κατοίκους της Βραζιλίας, Αγκόλας, Μοζαμβίκης, Πράσινου Ακρωτηρίου, Γουινέας Μπισάου, Ισημερινής Γουινέας, Σάο Τομέ & Πρίνσιπε και Ανατολικού Τιμόρ. Τα πορτογαλικά είναι η ένατη πιο ομιλούμενη γλώσσα στον κόσμο.