Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα δηλαδή. Επρεπε να φθάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού για να καταλάβουν κάποιοι –όχι όλοι– πως ήταν πολιτικό έγκλημα η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ για πρόωρες εκλογές το 2014 με μοναδικό σκοπό να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Ισως στην περίπτωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να λειτούργησε το δημοσιογραφικό κριτήριο, το οποίο, βέβαια, μπερδεύεται με την πολιτική του θέση. «Θα έπρεπε να είχε αφεθεί η τότε κυβέρνηση να κάνει τη βρώμικη δουλειά και όχι να τη χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ», είπε. Θεωρεί δηλαδή ότι το κλείσιμο της αξιολόγησης και η υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς της ήπιας προσαρμογής και της προληπτικής γραμμής πίστωσης που θα την απάλλασσε από όλα αυτά τα πρόσθετα μέτρα ήταν βρώμικη δουλειά; Προφανώς…

Τι κατάφερε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ που έσυρε βίαια τη χώρα σε εκλογές; Το πάγωμα της αξιολόγησης, την οικονομική ασφυξία και αβεβαιότητα, το καταστροφικό δημοψήφισμα και τα capital controls, τις δεύτερες εθνικές εκλογές, συνολικά 2,5 χρόνια αγωνίας για την ελληνική οικονομία και πολλαπλάσια μέτρα. Η χασούρα της «αυταπάτης» υπολογίζεται γύρω στα 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Και το κυριότερο, η β’ αξιολόγηση που έπρεπε να έχει κλείσει από πέρσι τον Φεβρουάριο, ένα χρόνο αργότερα χάσκει ακόμα ανοικτή.

Το μόνο που αλλάζει σε αυτό το πάγωμα του χρόνου που επέβαλε στη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δηλώσεις των στελεχών του. «Δεν είναι φετίχ το αφορολόγητο» λέει ο Παναγιώτης Ρήγας προετοιμάζοντας το έδαφος για την ψυχρολουσία, για «υποχρεωτικές κινήσεις σε συνθήκες ασφυξίας» (βλέπε και άλλα μέτρα) λέει ο Στ. Κούλογλου. Κατά τα άλλα, μέχρι χθες ορκίζονταν (με πολιτικό όρκο) στις κόκκινες γραμμές της διαπραγμάτευσης.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου