Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Για να μη σας κουράζουμε, πρόκειται για τη Δανία, που δέχθηκε 35.500 Σύρους πρόσφυγες μετά το 2015, αλλά τώρα προσπαθεί να γυρίσει τουλάχιστον 500 πίσω στη Δαμασκό, με το επιχείρημα ότι ο Ασαντ ελέγχει πλήρως τη συριακή πρωτεύουσα και δεν υφίσταται πια κίνδυνος για τους κατοίκους της.

Το επιχείρημα ηχεί εν μέρει λογικά, όσο κι αν περιέχει υψηλή δόση κυνισμού και αναλγησίας. Μεταξύ των Σύρων προσφύγων, που απειλούνται με αναγκαστικό επαναπατρισμό, βρίσκονται παιδιά που μεγάλωσαν στη Δανία, μιλούν άριστα τη γλώσσα κι έχουν όλες τις δυνατότητες να προκόψουν στη νέα τους χώρα.

«Τί κακό έκανα;», αναρωτήθηκε βουρκωμένη σε άπταιστα δανέζικα στην TV η 19χρονη Αγια Αμπου Νταχέρ από τη Δαμασκό, που είναι άριστη μαθήτρια και οι καθηγητές της στο Νίμποργκ δίνουν μάχη για να πείσουν την κυβέρνηση να της ανανεώσει την άδεια παραμονής.

Ομως η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Δανίας έθεσε στόχο τις «μηδενικές αιτήσεις ασύλου» και εργάζεται απτόητα προς αυτή την κατεύθυνση, παρά τις διεθνείς αντιδράσεις.

Την προηγούμενη εβδομάδα η Υπατη Αρμοστεία Προσφύγων του ΟΗΕ εξέφρασε αντιρρήσεις για το κατά πόσο η ομαλοποίηση στη Δαμασκό ευσταθεί ως επιχείρημα, ενώ η Διεθνής Αμνηστία χαρακτήρισε τη Δανία ως «το χειρότερο μέρος στην Ευρώπη για τους πρόσφυγες», που δεν επιδεικνύει την παραμικρή αλληλεγγύη στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη για την ανακατανομή μεταναστών.

Οσοι αρνούνται να γυρίσουν στη Συρία οδηγούνται σε κέντρα κράτησης, όπου τους αποκόπτουν από τη δανέζικη κοινωνία και τους πιέζουν εκβιαστικά να αναχωρήσουν. Πάντως αυτή η αμφιλεγόμενη πρακτική μοιάζει να έχει τη συναίνεση της σκανδιναβικής κοινωνίας, ενώ το μόνο που σώζει μέχρι στιγμής τους υπ’ ατμόν πρόσφυγες είναι η απροθυμία του Ασαντ να συνεργαστεί.