Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΑΣΧΕΤΩΣ αν πιστεύουν το ίδιο, το ίδιο προσδοκά εμφανώς πλέον και μια άλλη ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία αντιλαμβάνεται ότι το κόμμα τους έχει απωλέσει την ιδεολογική ηγεμονία που είχε η αριστερά εδώ και 40 χρόνια, δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στο πεδίο της πολιτικής με την κυβέρνηση, καθώς και ότι δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποκτήσει ένα στοιχειωδώς σοβαρό αφήγημα. Τι μπορεί να τα υποκαταστήσει όλα αυτά; Μόνο μια μείζων κοινωνική κρίση, με έντονο διχασμό και περίσσεια έντασης. Eνα μπάχαλο δηλαδή. Μια πολιτική αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, αλλά και της ίδιας της χώρας. Κι όλα αυτά εν μέσω πανδημίας και την ώρα που από την Κουμουνδούρου ακούγονται -μάλλον υποκριτικές- κραυγές ότι κινδυνεύουμε να γίνουμε Μπέργκαμο!

Η ΠΡΩΤΗ δοκιμή έγινε με τη δίκη της Χ.Α. Oμως η πραγματικότητα ακύρωσε το εγχείρημα. Oλοι ήξεραν ότι η Χ.Α. συνελήφθη επί Ν.Δ. και επί Ν.Δ. πήγε στη φυλακή, ενώ στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να τελειώσει τη δίκη, αλλά μπόρεσε να μειώσει τις ποινές για τις εγκληματικές οργανώσεις. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε με τον νόμο Κεραμέως και τη φύλαξη των πανεπιστημίων. Αποδείχθηκε τζούφια κι αυτή. Λίγοι και γνωστοί αντέδρασαν. Οι πολλοί επικρότησαν. Και η κοινή γνώμη δέχθηκε με ικανοποίηση την προσπάθεια να μπει τέλος στην ανομία που έχει βρει άσυλο μέσα στα πανεπιστήμια. Κι έτσι το «κίνημα» ξεφούσκωσε πριν καλά-καλά υπάρξει. Η τρίτη έγινε με τον Κουφοντίνα. Κι αυτή ήταν το πολιτικό Βατερλώ του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος καταδικάστηκε με συντριπτικό τρόπο στη συνείδηση της κοινής γνώμης -και σημαντικού μέρους των δικών του ψηφοφόρων- ως υπερασπιστής του εκβιασμού ενός κατά συρροήν και αμετανόητου δολοφόνου. Ταυτίστηκε με τον Κουφοντίνα, έδειξε να νιώθει πολιτική συγγένεια με τη 17Ν (δηλώσεις Δρίτσα), έδωσε πολιτική κάλυψη διά της σιωπής του στον μιμητικό ακτιβισμό των όψιμων οπαδών της ένοπλης βίας και εκτέθηκε με την προσωπική ανάρτηση του αρχηγού του, ο οποίος κάλεσε επισήμως το κράτος δικαίου να υποκύψει στον ωμό εκβιασμό ενός δολοφόνου.

Η Ν. ΣΜΥΡΝΗ είναι η τέταρτη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ για την πρόκληση έκνομων και παράλογων συνθηκών. Η αλόγιστη χρήση αστυνομικής βίας ήταν, είναι και θα είναι πάντα απολύτως καταδικαστέα. Και οι κατά καιρούς «ζηλωτές» της δεν έχουν θέση στις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ.

ΟΜΩΣ η ιστορία της Ν. Σμύρνης δεν είναι τόσο αθώα, όσο φαίνεται από το συγκεκριμένο σημείο, που άρχισε να καταγράφει η κάμερα. Υπάρχει και το πριν, το οποίο αποσιωπάται. Και υπάρχει και το μετά το οποίο γεννά ερωτήματα, δίχως να ελαφρύνει ούτε κατ’ ελάχιστον τις ευθύνες των αστυνομικών με τα μεταλλικά κλομπ. Αναμένεται η ΕΔΕ στην οποία, ευτυχώς, συμμετέχουν και ανεξάρτητες αρχές, προκειμένου να καταστεί γνωστή όλη η ιστορία και να αποδοθούν οι ευθύνες που προκύπτουν. Εως τότε όμως υπάρχουν ήδη πολιτικά γεγονότα. Ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι «βάζουν σε δοκιμασία ακόμα και την ίδια την Δημοκρατία». Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το Μέρα25 κι πιθανώς και το ΚΚΕ προσπαθούν να φτιάξουν «μέτωπο» για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας μιλά για μια κυβέρνηση που το μόνο που ξέρει είναι να βαράει στο «ψαχνό».

ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ μια φορά ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει από νέα μετωπική με την πραγματικότητα. Ποιοι άλλοι πέραν των εμπλεκομένων σε ελεγχόμενης νομιμότητας πράξεις έχουν νιώσει αστυνομική βία; Κυκλοφορούν αστυνομικοί οι οποίοι βαράνε αδιακρίτως στο «ψαχνό» όποιον βρουν μπροστά τους; Πόσοι απλοί πολίτες που ζουν εδώ μπορούν να βεβαιώσουν κάτι τέτοιο; Πόσοι έχουν νιώσει κάτι τέτοιο; Πόσοι νομοταγείς πολίτες, οι οποίοι μετακινούνται καθημερινά με SMS, πάνε στις δουλειές τους, στο σούπερ μάρκετ ή για φυσική άσκηση, έχουν χτυπηθεί στα καλά καθούμενα από αστυνομικούς;

ΚΑΜΙΑ «πολιτική» -πόσω μάλλον προσπάθεια πολιτικής αποσταθεροποίησης- η οποία δεν έχει σύμμαχο την αυταπόδεικτη αλήθεια και τη λογική δεν έχει την παραμικρή τύχη.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΡΟΣΕΦΥΓΕ!

Κι όμως το αδύνατον, μέχρι πριν από λίγες μέρες, έγινε δυνατόν. Ο Κουφοντίνας -μέσω των συνηγόρων του κι αφού δέχθηκε ιατρική βοήθεια- προσέφυγε στη Δικαιοσύνη. Κατ’ αρχήν στον «μικρό» Πρωτοδικείο της Λαμίας, το οποίο απέρριψε και τα δύο αιτήματά του. Και για τη διακοπή της έκτισης της ποινής του και χθες και το αίτημα της μεταγωγής του στις φυλακές του Κορυδαλλού. Κι όταν απερρίφθη και το δεύτερο αίτημα του «απεργού», οι συνήγοροί του και ο ίδιος θυμήθηκαν ότι υπάρχει και Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου και ορθώς προσέφυγαν. Θαύματα δεν γίνονται στην πολιτική, ούτε στη ζωή. Δεν «φταίει» επομένως κάποιο θαύμα γι’ αυτήν τη θεαματική αλλαγή στάσης του Κουφοντίνα.

Η αλλαγή στάσης αποδεικνύει -μεταξύ άλλων- τρία πράγματα: 1. Ο Κουφοντίνας δεν είχε προσφύγει στη Δικαιοσύνη, όχι γιατί δεν μπορούσε όπως ψευδώς αφέθηκε να εννοηθεί, αλλά γιατί δεν ήθελε. 2. Δεν ήθελε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να μπορεί να εκβιάσει μέσω της απεργίας πείνας. 3. Οταν κατάλαβαν ότι το κράτος δικαίου όντως δεν εκδικείται, αλλά ούτε κι εκβιάζεται, προσέφυγαν τρέχοντας σε όλες τις βαθμίδες της Δικαιοσύνης. Το συμπέρασμα είναι προφανές: Ο εκβιασμός του δολοφόνου και η προσπάθεια ηρωοποίησής του δεν πέρασαν, ούτε στην κοινωνία, ούτε στο κράτος δικαίου. Και όσοι στήριξαν το «σχέδιο Κουφοντίνα» είναι ίσως πιο εκτεθειμένοι από τον ίδιο, ο οποίος στο κάτω-κάτω είχε και έννομο συμφέρον.

Ντέφια και νταούλια στον δρόμο για το συνέδριο

Σε περαιτέρω αποσύνθεση, αντί σύνθεσης, οδηγούν οι προσυνεδριακές διαδικασίες για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Τα «μέτωπα» αντί να κλείνουν, ανοίγουν και δημιουργούνται και νέα. Ο Ε. Τσακαλώτος, όπως λέγεται, συμμετέχει σχεδόν βουβός, στους «πρωινούς καφέδες» που συμμετέχει. Ο Α. Ξανθός άνοιξε καθαρό μέτωπο με τον «Πολακισμό» λέγοντας ότι ο δικός του λόγος δεν διώχνει κόσμο, όπως διώχνει ο διχαστικός λόγος. Ο Ν. Φίλης θυμήθηκε ότι «στον Εβρο κατάπιαμε τη γλώσσα μας και υπολογίσαμε το πολιτικό κόστος». Εννοώντας, όπως διευκρίνισε σε εσωκομματική συζήτηση για το μεταναστευτικό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κρίση του Εβρου έπρεπε να ταχθεί με το μέρος των προσφύγων και των μεταναστών. Υπερασπίστηκε τον «διεθνιστικό αλτρουισμό» που είναι κοντά στα ιδεώδη της αριστεράς και άφησε αιχμές για την ηγεσία του κόμματος και τον Α. Τσίπρα, ότι προσχώρησαν στην «πατριωτική γραμμή της κυβέρνησης». Η «Αυγή» με την ανύπαρκτη κυκλοφορία αποτελεί σχεδόν καθημερινή αιτία καβγάδων και συγκρούσεων. Ενώ η έναρξη της διαδικασίας εκλογής αντιπροσώπων, έχει έντονα φραξιονιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία ανεβάζουν την αδρεναλίνη… Και είναι ακόμα σχετικά νωρίς…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου