Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η ελευθερία των κινήσεών τους εκφράστηκε πιο έμπρακτα με την κατάληψη της πρυτανείας, η οποία συνεχίζεται. Τα αιτήματά τους; Πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε: «Κατάργηση του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη. Καμία δίωξη στους 31 συλληφθέντες/συλληφθείσες της 22/2. Παραίτηση του πρύτανη Νίκου Παπαϊωάννου. Ανοιγμα των σχολών με τήρηση των απαραίτητων υγειονομικών μέτρων και με μέριμνα της υγείας των φοιτητών και εργαζομένων. Διακοπή των εκπαιδευτικών διαδικασιών από τους καθηγητές. Αμεση ικανοποίηση του αιτήματος του απεργού πείνας – δίψας Δ.Κ.».

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ μπορεί να έχει την άποψή του για το δίκαιο ή το παράλογο των αιτημάτων, όπως τη «διακοπή των εκπαιδευτικών διαδικασιών από τους καθηγητές». Ο πρύτανης είχε τη δική του και, κατόπιν έγκρισης της Συγκλήτου, έκανε το αυτονόητο, ζητώντας την παρέμβαση της Εισαγγελίας για την επαναφορά της λειτουργίας των διοικητικών και οικονομικών λειτουργιών του Ιδρύματος. Είναι ο ίδιος πρύτανης που ζήτησε την παρέμβαση της ίδιας Εισαγγελίας όταν έγιναν οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση από καθηγητές του πανεπιστημίου. Και για να παραμείνουμε στο ίδιο τέμπο, ο νόμος που επικαλέστηκε ο Νίκος Παπαϊωάννου είναι ο ίδιος νόμος που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ (ο 4485/217) για να μην ισχύσει ο νόμος για την πανεπιστημιακή Αστυνομία.

ΟΜΩΣ, Ο ΕΠΙΣΗΜΟΣ και ανεπίσημος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ακυρώσει ακόμα και τον εαυτό του με την ίδια ευκολία. Ο πρώην υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, συνέκρινε τον Νίκο Παπαϊωάννου με τον Ευάγγελο Σδράκα, τον πρύτανη που επί χούντας κάλεσε την Αστυνομία για να απομακρύνει τους εξεγερμένους φοιτητές. Λεπτομέρεια ότι είμαστε στο 2021, δηλαδή μισό αιώνα (48 ολόκληρα χρόνια) από την πτώση της χούντας. Λεπτομέρεια για εκείνους που ζουν εγκλωβισμένοι σε έναν πολιτικό χωρόχρονο που δεν έχει καμία επαφή με τη σημερινή πραγματικότητα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αριστεράς, κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής, αλλά όχι μόνο. Τα πάντα οριοθετούνται, τα πάντα συγκρίνονται ή αντιπαραβάλλονται με τη χούντα, τον Εμφύλιο, τα Δεκεμβριανά. Ζουν σε ένα ιδεοληπτικό κουκούλι, που, αν τους το αφαιρέσεις, μένουν γυμνοί.

ΣΕ ΑΥΤΕΣ τις πέντε δεκαετίες δημοκρατικής ομαλότητας δώσαμε τα χέρια και αλλάξαμε αιώνα. Θωρακίσαμε το Σύνταγμά μας, μάθαμε από τα λάθη μας, διασφαλίσαμε ως ιερότερο όλων το δικαίωμα της ψήφου. Είχαμε εναλλαγές κυβερνήσεων, ανήλθε για πρώτη φορά, μέσω εκλογών, ένα αριστερό κόμμα στην εξουσία και έφυγε με τον ίδιο δημοκρατικό τρόπο. Πετύχαμε άλματα στους αγώνες των κοινωνικών δικαιωμάτων, προόδευσαν η τεχνολογία, η Ιατρική, οι επιστήμες. Αλλά κάποιοι συζητούν ακόμα για το αν είναι δημοκρατικό δικαίωμα η επιβολή μιας μειοψηφίας μέσω τραμπουκισμών, απειλών, στοχοποιήσεων. Αν οι αφίσες με ονόματα και πρόσωπα καθηγητών είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Αν το κρέμασμα ταμπελών στον λαιμό καθηγητών είναι τρόπος διαμαρτυρίας. Βαθιά μελαγχολία.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr